علم و ترویج افکار غیردینی

علم و ترویج افکار غیردینی

اسدالله علم در زندگی خصوصی خود به مسائل مذهبی و دینی علاقه  ای نشان نمی  داد. او با این که واقف بود که دین اسلام و مذهب تشیع جزو ارکان اولیه قانون اساسی کشور است، با این حال از هر فرصتی جهت کم  رنگ کردن نقش دین اسلام در زندگی سیاسی ـ اجتماعی کشور استفاده می  کرد. وی مسائل سیاسی و پیشبرد شعائر و اهداف رژیم پهلوی را همواره بر رعایت ظاهری اصول اسلامی، ترجیح می  داد.
چنانکه در خاطراتش می  نویسد:
نظر به این که عید امسال مصادف با دوم ماه محرم بود، اشخاص مختلف به شاه پیشنهاد کردند که به احترام ایام عزاداری، سلام را ملغی کند. وقتی شاه با من مشورت کرد توصیه کردم این  گونه نکته  گیری  ها را نادیده بگیرد. نباید سنتهای ملی را فدای حرفهای بی  معنی کرد. شاه موافقت کرد. کار اجرای مراسم سلام را پی گرفتیم ... وقتی قدرت باشد بسیاری از این  گونه مسائل به آسانی حل می  شود. بدون قدرت هر کس و ناکسی در روی زمین بر پشت آدم سوار می  شود و آن وقت دیگر زندگی ارزش ندارد.  
وی در جایی دیگر به مناسبت مصادف شدن ایام عزاداری محرم با نوروز، که مراسم سلام نیز در همان ایام انجام می  شد، با بی  پروایی تمام مسائل مذهبی و اعتقادی شیعه را به باد سخره گرفت و آن را عوامانه خواند:
سر شام بودم علیا حضرت ملکه پهلوی پیشنهاد کردند چون نوروز مصادف با چهارده محرم (بقول عوام چهارم امام) است، خوب است سلام نباشد. بحث مضحکی بود ولی داشت جدی می  شد و سر می  گرفت. من که اغلب کمتر حرف می  زنم با لحن بسیار جدی عرض کردم: این فرمایشات چیست؟ اگر نوروز مصادف با عاشورا هم بود باید سلام منعقد می  شد. این سنت ملی را که با مسائل عرضی نمی  شود پوشاند. شاهنشاه از عرض من خوششان آمد و مطلب تمام شد و موضوع هم عوض شد.  
علم غالبآ در گفتارها و مصاحبه  هایش تفکرات و عقاید ضد اسلامی خود را صراحتآ اعلام می  داشت و بیشتر سعی می  گردد از شیوه زندگی ایرانیان قبل از ورود اسلام دفاع کند. این تفکرات و نظرات در واقع در راستای تلاش  های باستان  گرایانه  ای صورت می  گرفت که رژیم پهلوی با دستیاری کارگزاران برجسته  اش بدان اقدام کرده بود. علم در طی یک مراسم که به مناسبت جشن سده برگزار شده بود، ایرانیان قبل از سلام را شرافتمندتر از ایرانیان همعصر خود دانست تا جایی که به اعتقاد وی ایرانیان دوره ساسانی «....آنقدر با حیثیت و شرف بودند که در آغاز دین اسلام را نپذیرفتند».  
پی نوشت :
علم و ترویج افکار غیردینی

اسدالله علم در زندگی خصوصی خود به مسائل مذهبی و دینی علاقه  ای نشان نمی  داد. او با این که واقف بود که دین اسلام و مذهب تشیع جزو ارکان اولیه قانون اساسی کشور است، با این حال از هر فرصتی جهت کم  رنگ کردن نقش دین اسلام در زندگی سیاسی ـ اجتماعی کشور استفاده می  کرد. وی مسائل سیاسی و پیشبرد شعائر و اهداف رژیم پهلوی را همواره بر رعایت ظاهری اصول اسلامی، ترجیح می  داد.
چنانکه در خاطراتش می  نویسد:
نظر به این که عید امسال مصادف با دوم ماه محرم بود، اشخاص مختلف به شاه پیشنهاد کردند که به احترام ایام عزاداری، سلام را ملغی کند. وقتی شاه با من مشورت کرد توصیه کردم این  گونه نکته  گیری  ها را نادیده بگیرد. نباید سنتهای ملی را فدای حرفهای بی  معنی کرد. شاه موافقت کرد. کار اجرای مراسم سلام را پی گرفتیم ... وقتی قدرت باشد بسیاری از این  گونه مسائل به آسانی حل می  شود. بدون قدرت هر کس و ناکسی در روی زمین بر پشت آدم سوار می  شود و آن وقت دیگر زندگی ارزش ندارد.  
وی در جایی دیگر به مناسبت مصادف شدن ایام عزاداری محرم با نوروز، که مراسم سلام نیز در همان ایام انجام می  شد، با بی  پروایی تمام مسائل مذهبی و اعتقادی شیعه را به باد سخره گرفت و آن را عوامانه خواند:
سر شام بودم علیا حضرت ملکه پهلوی پیشنهاد کردند چون نوروز مصادف با چهارده محرم (بقول عوام چهارم امام) است، خوب است سلام نباشد. بحث مضحکی بود ولی داشت جدی می  شد و سر می  گرفت. من که اغلب کمتر حرف می  زنم با لحن بسیار جدی عرض کردم: این فرمایشات چیست؟ اگر نوروز مصادف با عاشورا هم بود باید سلام منعقد می  شد. این سنت ملی را که با مسائل عرضی نمی  شود پوشاند. شاهنشاه از عرض من خوششان آمد و مطلب تمام شد و موضوع هم عوض شد.  
علم غالبآ در گفتارها و مصاحبه  هایش تفکرات و عقاید ضد اسلامی خود را صراحتآ اعلام می  داشت و بیشتر سعی می  گردد از شیوه زندگی ایرانیان قبل از ورود اسلام دفاع کند. این تفکرات و نظرات در واقع در راستای تلاش  های باستان  گرایانه  ای صورت می  گرفت که رژیم پهلوی با دستیاری کارگزاران برجسته  اش بدان اقدام کرده بود. علم در طی یک مراسم که به مناسبت جشن سده برگزار شده بود، ایرانیان قبل از سلام را شرافتمندتر از ایرانیان همعصر خود دانست تا جایی که به اعتقاد وی ایرانیان دوره ساسانی «....آنقدر با حیثیت و شرف بودند که در آغاز دین اسلام را نپذیرفتند».  

پی نوشت:
 

1. . اسدالله علم. گفت وگوهای من با شاه. ج 1¡ ص .60
2. . اسدالله علم. یادداشتهای علم. ج 1¡ ص .387
3. . عبدالهادی حائری، پیشین، ص .255