خاطرات آیت‌الله عبدالله محمدی

انقلاب اسلامی ایران، حاصلِ مجاهدت‌های فراوان مردم این سرزمین از اقشار و اقوام گوناگون است اما در به ثمر رسیدن این انقلاب، روحانیت نقشی مثال‌زدنی ایفا کرده است؛ همان‌گونه که در تثبیت و بقای آن تلاش‌های بی‌نظیری مبذول می‌دارد. به دلیلِ ویژگیِ منحصر‌به‌فرد انقلاب یعنی اسلامی بودن، این روحانیت بود که به آگاهی‌بخشی، سازماندهی و بسیج نیروهای مردمی همت ‌گماشت و با تعلیم و ارشاد نسل‌های نوخاسته، آنها را به سوی مبارزه با استبداد داخلی و استعمار خارجی سوق ‌داد.
آیت‌الله عبدالله محمدی یکی از روحانیونی است که این نقش اصیل را به خوبی ایفا کرده است. وی چه در پیش از انقلاب و چه پس از آن، خود را چون سربازی در خدمت اسلام و موظف به نگهبانی و پاسداری از آرمان‌های آن می‌داند که این وظیفه محدود به مکان و زمان خاصی هم نخواهد بود. کتاب حاضر، متن مصاحبه‌های مرکز اسناد انقلاب اسلامی قم با ایشان است که پس از ضبط، پیاده‌سازی، بازنویسی و تدوین اینک به محضر خوانندگان تقدیم می‌گردد.
راوی پس از معرفی خود در فصل اول، به سال‌های حضورش در نجف اشرف اشاره می‌کند. این سال‌ها مصادف با تبعید امام خمینی به نجف اشرف بوده است. او استقبال از امام در نجف و روزهای آغازین حضور امام و نیز نحوه‌ی شروع به تدریس امام را بیان می‌کند. مطالب فصل سوم کتاب به اوج‌گیری نهضت امام می‌پردازد. راوی در فصل چهارم از خاطرات دستگیری و زندان خود و پسرش عباس محمدی یاد می‌کند.
در فصل پنجم وقایع پس از پیروزی انقلاب به‌ویژه در خرمشهر و اوضاع حساس آن بررسی می شود. جریان خلق عرب، اقدامات تیمسار مدنی و آقای شبیر خاقانی از جمله مباحثی است که در این قسمت مورد بحث قرار می‌گیرد. مطالب فصل ششم به دفاع مقدس و شرایط خرمشهر از ابتدای جنگ تا سقوط و سپس آزادسازی آن اختصاص دارد. آیت¬الله محمدی در فصل پایانی، از حضورش در ایلام به عنوان امام جمعه و شرایط این شهر در روزهای جنگ و پس از آن سخن می‌گوید