جای خالی مدعیان صلح در جنگ ایران و عراق

 رادیو صدای عراق در تاریخ 30 مهر 1380 اعلام کرد: در جنگ با ایران از پودر سیاه زخم استفاده می کرد و در طول 8 سال جنگ هر هفته اقدام به تولید 3 هزار لیتر ماده مادر در تولید پودر سیاه زخم می کرد.
- ساعت 5 بامداد 3 آبان ماه 1362، هواپیماهای دشمن روستای باینجان از توابع بانه را بمباران شیمیایی کردند.
- ساعت 17 روز 16 آبان ماه سال 62 ، 4 فروند هواپیمای منطقه ای بین رودخانه شیلر و ارتفاعات لری را هدف حملات شیمیایی قرار دادند.
- 19 فرروردین 64 چهار نقطه از منطقه عملیاتی "بدر" در هورالهویزه در داخل خاک ایران هدف بمب گذاری و گلوله های شیمیایی عراق قرار گرفت که این بمباران حاوی گاز خردل و اعصاب بودند.
- ساعت 17 روز 20 فروردین 1364 مجدداً منطقه عملیاتی «بدر» در هورالهویزه از سوی عراق گلوله باران شیمیایی شد.
- 25 دی ماه 65 ، هواپیمایهای عراقی مواضع رزمندگان اسلام در منطقه عملیاتی"کربلا-5 " را بمباران شیمیایی کردند.
اگر گاه شمار را همین طور ادامه دهیم و بخواهیم کل فاجعه هر بمباران را تنها در یک جمله هم خلاصه کنیم نیز انگار حداقل 192 بار دیگر بنویسیم ساعت ... بامداد ... هواپیماهای عراقی .....
این تازه بخشی از ماجرا است که نه شنیدن و نه خواندن آن در حوصله ما که نبوده ایم در آن روزها در میان این کشتار ها و حمله ها نمی گنجد .حال آنکه این حملات 262 شهید و 27 هزار و 309 مجروح نیز بر جای گذاشته است و شاید تنها کاری که ما می توانیم انجام دهیم ، آن است که سالی یک بار در روز 8 تیر ماه به یادمان بیاید چرا امروز را روز مبارزه با سلاحهای شیمیایی نامگذاری کردند و شاید هم برای چند ثانیه به مجروحانی فکر کنیم که نه 8 سال که تمام عمر خود را تنها به دلیل استفاده نامشروع از این سلاحها جنگیدند و عذاب کشیدند.
می گویند در تاریخ 7 و 8 تیرماه 1366 هجری شمسی ، هواپیماهای بمب افکن عراقی با بمب های شیمیایی به چهار نقطه پرازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خرد و کلان مردم بی گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشنده و دهشتناک شمیایی قرار دادند و به همین دلیل 8 تیر ماه را از آن زمان،روز ملی مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی نامگذاری کردند تا حداقل چند ثانیه ای ما را به فکر وادارند که سئوالاتی در ذهنمان شکل و امسال نیز مثل سالهای پیش پاسخی پیدا نکند و 8 تیر سال بعد باز همان ها را از خود بپرسد.
جای خالی حامیان صلح
به کارگیری سلاح های شیمیایی از سوی عراق در حالی صورت می گرفت که این کشور جزو 120 کشور امضا کننده پروتکل ژنو درباره منع استفاده از سلاح های سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک قرار داشت. پروتکل 1925 ژنو که طی قطعنامه 2612 (12)Bسازمان ملل مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاح های شیمیایی را منع می کند.
اما به نوشته هفته نامه اشپیگل چاپ آلمان یک کارخانه تولید گاز خردل و اعصاب (تابون) می تواند سالیانه 000/760/1 تن مواد خام شیمیایی را به گازهای کشنده خردل و تابون مبدل سازد.
در حالی که در کارخانه تولید سلاح های شیمیایی سامرا 4 خط تولید مشغول ساخت 4 نوع ماده ضد عصبی مرگ زا بود و مواد اولیه هر یک از خطوط تولید از کشورهای غربی به اسم گازهای حشره کش خریداری می شد که تولید هفتگی آن جمعاً حدود 10 هزار تن بود. رادیوی صدای عراق در تاریخ 30 مهر 1380 اعلام کرد: در جنگ با ایران از پودر سیاه زخم استفاده می کردو در طول 8 سال جنگ هر هفته اقدام به تولید 3 هزار لیتر ماده مادر در تولید پودر سیاه زخم می کرد. بر اساس تحقیقات به عمل آمده گاز تابون اغلب در زمان حمله به رزمندگان ایران مورد استفاده قرار می گرفت که خیلی سریع مرگ را به دنبال دارد و از آنجا که مواد این گاز به فاصله چند ثانیه تجزیه می شود، هیچ اثری از آن در محیط باقی نمی ماند.

حال بهتر است سئوال را طرح کنیم که مدعیان حقوق بشر و عدم استفاده از سلاح های کشتار جمعی که این روزها به این بهانه برقراری و صلح و پایداری آن در جهان به هر اقدامی دست می زنند و حداقل در مورد همین موضوع هسته ای ایران ادعایشان این است که نمی توانند به صلح آمیز بودن آن مطمئن باشند و حتی نظرات کارشناسان خودشان نیز برایشان قابل اعتماد نیت ، آن روزها کجا بوده اند و چه می کرده اند؟
 عراق مدیون کیست؟
عادت کرده ایم که پاسخی نشنویم اما خوب می دانیم پاسخ هر پرسشی در پرسش دیگر است و آن اینکه در شرایطی که در کشوری مانند عراق که به اذعان بسیاری از کارشناسان و حتی مسئولان عراقی قادر به تولید این سلاح های شیمیایی نبود ، حجم عظیم حملات شیمیایی به ایران در طول 8 سال دفاع مقدس که پس از جنگ جهانی اول بی سابقه بوده است، از کدام منبع تامین می شد؟!
براساس گزارش هایی مستند، بیشترین عوامل شیمیایی استفاده شده در طول جنگ تحمیلی، عوامل اعصاب (سارین، سومان و تابون) بود و پس از آن گاز خردل (تاول زا).
سارین، گاز اعصاب بی رنگ و بو است که در آمریکا، روسیه و عراق تولید شده و به راحتی حل نمی شود. بسیار بی ثبات است و از سمی ترین نوع تسلیحات شیمیایی است. گاز سومان نیز از ترکیب سارین و ماده شیمیایی دیگری به نام LEWISITE، تهیه می شود که ماده ای تاول زا است و در روسیه ساخته شده است.
تابون که سازنده آن یک شیمیدان آلمانی به نام «گرهاردشردر» است ساختاری فسفاتی دارد و جزو دسته آسان ترین گازهای اعصاب از نظر تولید است.
گاز خردل نیز باعث سخت شدن چشم و مشکلات ریوی می شود. تاول زا است و بویی شبیه پیاز دارد و آمریکا، آلمان، روسیه و عراق در قرن 20 آن را تولید کرده اند. در طل سال های جنگ کشورهای متعددی برای تجهیز ماشین جنگی صدام به یاری او شتافتند و براساس تحقیقات به عمل آمده 445 شرکت غربی در زمینه های مختلف به ویژه سلاح های شیمیایی نقش داشته اند.
نکته مهمی که در این میان وجود دارد آن است که برخی از شرکت های یاری کننده صدام جنبه صوری داشته و بعد از اجرای اهداف مورد نظر خود از میان رفته اند. بعضاً نیز دولت های شرکت های تابعه از فعالیت آنها اطلاع نداشته و پس از کسب آگاهی از کمک های این شرکت ها به رژیم مخلوع صدام، آنها را تحت پیگرد قرار داده و یا از کنار این مسئله گذشته اند.
یک سوم از مجموع 445 شرکت غربی را شرکت های آلمانی تشکیل می دهند در گزارش 12 هزار صفحه ای عراق درباره تسلیحات این کشور، به تفصیل بیان شده که بین شرکت های نظامی آلمان و عراق چه معاملاتی در زمینه تسلیحات انجام شده است.
یک روزنامه وابسته به جناح چپ برلین به نام «تاگس زایتونگ» در ماه دسامبر 2002 به انتشار بخش هایی از گزارش 12 هزار صفحه ای عراق به سازمان ملل درباره برنامه تسلیحاتی اش پرداخت.
در این گزارش محرمانه ترین قسمت ها به چاپ رسید که از آلمان به عنوان تجهیز کننده درجه اول انبارهای تسلیحاتی صدام نام برده شده است. البته نام 80 شرکت آلمانی موجود در گزارش 12 هزار صفحه ای عراق به سازمان ملل از این گزارش حذف شده است اما در میان نام شرکت های باقیمانده می توان نام شرکت های معروفی همچون «زیمنس» و «بنز» را مشاهده کرد.
در این گزارش 12 هزار صفحه ای، علیرغم اینکه نام شرکت های غربی در آن درج شده بود، شورای امنیت سازمان ملل در آن زمان 800 صفحه از جمله بخش هایی از نام مراکز تجاری غرب را که به برنامه تسلیحات کشتار جمعی عراق کمک کرده بودند، سانسور کرد. در میان اسناد باقیمانده نام 24 شرکت انگلیسی را که در تجهیز صدام به تکنولوژی هسته ای و شیمیایی نقش داشته اند، می توان یافت. بیش از 17 شرکت آمریکایی نیز که بعضاً در تعامل با شرکت های انگلیسی بودند، به ارسال تسلیحات لازم به عراق شرکت داشتند.
براساس گزارش کمیته سنای آمریکا در 25 مه و 7 اکتبر سال 1994 با عنوان «صادرات دو منظوره ادوات جنگی و شیمیایی آمریکا و تأثیر آنها بر پیامدهای سلامتی جگ خلیج فارس»، از سال 1985 تا 1989 محموله های بسیاری از مواد میکروبی را شرکت های آمریکایی مخفیانه به درخواست و بیمه نامه اداره بازرگانی آمریکا به عراق ارسال کرده اند.
روزنامه آمریکایی واشنگتن پست در 30 دسامبر 2002 اعلام کرد اسناد پراکنده بیانگر آن است که دونالد رامسفلد، وزیر دفاع کنونی آمریکا، زمانی که عراق علیرغم کنوانسیون های بین المللی، تقریباً هر روزه، از سلاح های شیمیایی استفاده می کرد، به عنوان مأمور سیاسی به بغداد سفر کرد. در ادامه این گزارش تصریح شده است ارتباط آمریکا با صدام در طول سال های قبل از حمله اش به کویت در سال 1990 شامل تبادل اطلاعات در سطح وسیع، فراهم کردن بمب های خوشه ای از طریق یک شرکت قدیمی به نام «چی لین» و سهولت دستیابی عراق به مواد شیمیایی و میکروبی از سیاست های سری آمریکاست.
تعداد قابل توجهی از شرکت های ژاپنی، هلندی، سوئدی، بلژیکی، اسپانیایی و فرانسوی سهم عمده ای در توانایی تسلیحاتی رژیم بعث به ویژه سلاح های شیمیایی داشته اند.
به هر حال رژیم صدام با به کار بردن بیش از 2 میلیون و 500 هزار کیلوگرم مواد شیمیایی کشندهه در جنگ بر علیه ایران جزو رکورداران استفاده از سلاح های شیمیایی در جنگ شد و در حال حاضر با گذشت دو دهه از این جنگ رزمندگان ایرانی هنوز از عوارض و بیماریهای این سلاح ها رنج می برند و این در حالی است که جامعه جهانی هنوز هم در مقابل این رویداد مهم و فاجعه تاریخی سکوت کرده و انگار که هرگز چنین جنگ و حادثه ای رخ نداده است.
جالب آنکه همین چند هفته پیش نیز که رئیس اتحادیه اروپا برای ارائه بسته پیشنهادی به ایران سفر کرده بود و در قبال درخواست تعلیق ایران با این سئوال خبرنگاران که چرا جامعه جهانی در برابر جنگ ایران و عراق سکوت اختیار کرده ،مواجه شد گفت که من مردم ایران را درک می کنم اما نگاه ما به آینده است و نباید گذشته را مبنای آینده قرار داد.