امام خمینی در اسناد لانه جاسوسی

 در بخشی از اسناد لانه‌ جاسوسی توصیف دقیق و جالبی از نحوه‌ تصمیم‌گیری امام و همچنین شیوه‌ بیان و برخورد ایشان آمده که خواندنی است:
«... روش اتخاذ تصمیم [امام] خمینی آرام و سنجیده است. او با صبر بی‌پایان، همه‌ نقطه نظرها را گوش می‌کند و به هنگام اخذ تصمیم، تنها و بدون واسطه اقدام می‌کند. وقتی تصمیم می‌گیرد، قاطعانه از آن دفاع می‌کند... در جلسات انفرادی با غربی‌ها یا آنها که تمایلی به غرب دارند، [امام] خمینی بسیار بی‌تفاوت است و عکس‌العملی در مقابل مطالب مورد بحث ندارد. اگر مطلبی می‌خواهد بگوید، به روش معمول خود قاطعانه بیان می‌دارد. مذاکره به روش معمول (بده و بستان) با [امام] خمینی مفهومی ندارد، در او جایی برای سازش و مصالحه وجود ندارد. احتمال اینکه کسی بتواند عقاید [امام] خمینی را به مقدار قابل توجهی تعدیل کند بسیار کم است، زیرا او به این‌گونه افراد به دید تحقیر و ظن می‌نگرد...»
در جای دیگری نیز در مورد امام چنین می‌خوانیم:
«عقاید [امام] خمینی ضد هرگونه خارجی است، مخصوصاً آمریکا. او مایل است که روابط کلا با آمریکا قطع شود... [امام] خمینی دارای عکس‌العملی قاطع، سازش‌ناپذیر و سخت است.»
جالب آنکه مأموران سفارت، خود به پشتیبانی مردم از امام اذعان دارند؛ چنانچه یکی از جاسوسان سفارت می‌گوید:
«نکته‌ای که بخصوص برای من جالب بود، اظهارات مردم در تأیید [امام] خمینی در مورد تغییر ارزش‌های غربی است. آیت‌الله خمینی ارزش‌های غرب را رد می‌کند و با ارزش‌های غیراسلامی مخالف است.»
در یک سند دیگر که خطاب به وزارت خارجه‌ آمریکا تنظیم شده، به قدرت رعب‌آور امام در جلب نظر مردم و همچنین آرمان‌های ایشان اشاره شده است:
«خمینی قادر است در عرض چند ساعت با یک فرمان، نیم میلیون از مردم را به خیابان‌ها بکشاند. سپاه انقلاب او مشتاقانه خود را به سوی هر گروهی پرتاب خواهند کرد... [امام] خمینی علاوه بر ایجاد نظم، خواستار آن است که مردم را هرچه زودتر سر کار برگردانده و برای آنان یک زندگی آبرومند و حتی افزایش سطح زندگی آنان را بر اساس مقیاس‌های محلی تأمین نماید. به من گفته شده که یک حکومت جمهوری اسلامی معتقد و جدی را نباید به عنوان یک حکومت بیهوده یا عقب‌افتاده تلقی کرد. خمینی مطمئن به خود، با احاطه‌ای کامل بر اوضاع و احوال در داخل کشور و شک و بدگمانی‌های فراوانی نسبت به غرب و جریانات غربی، برای ما مشکلات جدی زیادی در بسیاری از زمینه‌ها و روابط چند جانبه (بین‌المللی) به وجود خواهد آورد... ما چیزی که با آن خمینی را تهدید کنیم، نداریم. (به عبارت دیگر ما دلیلی برای تهدید [امام] خمینی نداشته و این کار را نمی‌توانیم بکنیم.) مخصوصاً در سیاست مربوط به خاورمیانه، [امام] خمینی نیرویی خواهد شد که ما ناچاریم آن را به حساب بیاوریم.»
در جایی از همین سند، نویسنده به ضعف منابع اطلاعاتی در میان روحانیون و نیروهای ارزشی اعتراف می‌کند:‌
«آرزو داشتم می‌توانستم بگویم که تماس‌های خوبی با ملاهای مهم ـ که تمام این مطلب را تأیید بکنند ـ دارم، بدیهی است که چنین تماسی ندارم.»