لابی گری دلال صهیونیست برای شبکه لندنی/ یک حساب سرانگشتی!

  شفاف سازی منابع مالی رسانه ها یکی از ارکان مهم در راستای جلب اعتماد مخاطبان است. بینندگان شبکه های ماهواره ای (به عنوان گونه ای تأثیرگذار از رسانه) طبعا باید بدانند هزینه های شبکه ای که تماشایش می کنند از کجا و چگونه تأمین می شود؛ چراکه این آگاهی در قضاوت مخاطبان راجع به بیطرفی و استقلال آن شبکه مؤثر است.

نظر به حساسیت و اهمیت این موضوع، بیشتر شبکه های ماهواره ای ضدانقلاب -اگرچه بر خلاف میل ذاتی- وادار به شفاف سازی درباره منابع مالی خود شده اند؛ چنانکه تلویزیون های فارسی زبان وابسته به دولت های غربی مثل بی بی سی و صدای امریکا (که مستقیما از سوی دولت های انگلیس و ایالات متحده تأمین مالی می شوند) بارها مجبور شده اند در برنامه های زنده به منابع تأمین مالی شان اشاره کنند.

علنی شدن همین واقعیت -یعنی وابسته بودن به دولت های بیگانه- نیز تأثیر قابل توجهی در ریزش مخاطبان این شبکه ها داشته است.

اما شبکه لندنی "من و تو" برای در امان بودن از این مشکل، منابع مالی خود را از بدو فعالیت تا کنون مخفی نگاه داشته و کنجکاوی در این خصوص را با پاسخ تکراری "اسپانسرهای خصوصی" رفع و رجوع می کند.

"سعید کریمیان" مدیر تلویزیون ماهواره ای «جم» (GEM.tv) که پیش تر گزارش های افشاگرانه ای درباره رقابت و اختلافات متعدد وی با مدیران شبکه من و تو منتشر شده است، طی بیانیه ای در وبسایت شخصی خود از دلالی افرادی همچون "امیرعباس فخرآور" برای جذب بخشی از بودجه «من و تو» پرده برداشت.

مدیر شبکه جم با حمله به برخی تلویزیون های دولتی که به هر دری می زنند تا بودجه ثابتشان را حفظ کنند یا آن را افزایش دهند، تصریح کرده: «ارتباط مدیرهای بعضی از شبکه ها با امیرعباس فخرآور، شخصی با لابی های مختلف در کنگره آمریکا و پارلمان انگلستان، نشان می دهد که چگونه تلویزیون داری تبدیل به دلالی برای عده ای شده است.»

وی در ادامه با تأکید بر این واقعیت که رسانه های دولتی هیچگاه نمی توانند مستقل باشند و بالإجبار مطابق میل اسپانسرهای دولتی خود برنامه سازی می کنند، تلویزیون هایی را که دست به دامن امیرعباس فخرآور شده اند "شکست خورده و ناموفق" خواند.

سعید کریمیان در بیانیه جنجالی خود که پایگاه صهیونیستی "بالاترین" نیز آن را منعکس نموده، می افزاید: «به گفته رابطینم و افرادی که از پروژه دلالی فخرآور خبرهای دقیقی را به من رساندند، بخشی از رفت و آمد امیرعباس فخرآور در کنگره آمریکا و پارلمان بریتانیا برای زنده نگه داشتن و یا حتی افزایش بودجه تلویزیون هایی مثل من و تو می باشد.»

وی با یادآوری ارتباط دست اندرکاران من و تو با امیرعباس فخرآور، از جذب بودجه های هنگفت دولتی توسط وی برای شبکه یادشده خبر داد و اضافه کرد: «ارتباط عمیق او [فخرآور] با کارکنان و مدیران این شبکه ها باعث شده تا بودجه آن ها افزایش پیدا کند؛ به صورتی که توانسته است در سال 2014 تنها بیش از 10 میلیون پوند برای تلویزیون من و تو جذب بودجه کند.»

مدیر شبکه ماهواره ای جم که البته خود عضو سازمان تروریستی منافقین است و شبکه اش از سوی این گروهک جنایت پیشه حمایت مالی می گردد، در بیانیه خود "لابی گری" را یکی از عوامل موفقیت در تلویزیون داری می داند.

در پایان خاطرنشان می شود، حمایت های بی دریغ امیرعباس فخرآور از شبکه لندنی "من و تو" و ارتباطات عمیق این مهره موساد با مدیریت و بدنه آن شبکه، به سهولت در اینترنت و شبکه های اجتماعی مجازی قابل رصد و ردیابی است.

فخرآور پشت سر جان کری وزیر امورخارجه آمریکا در نشست کنگره

برآورد تقریبی برخی هزینه های ماهانه شبکه لندنی من و تو

با توجه به مطالب مطرح شده در گزارش فوق راجع به منبع تأمین بودجه شبکه من و تو، بر آن شدیم که به صورت تقریبی هزینه های این شبکه در بازه زمانی یک ماهه را محاسبه کنیم که مؤلفه های آن در زیر می آید.

• مبلغ ماهیانه اجاره ماهواره برای پخش برنامه های شبکه من و تو

بر پایه اظهارات کارشناسان ستلایت و محاسبات دقیق آنان، ابتدا باید هزینه پخش برنامه های شبکه من و تو بر روی 4 ماهواره مختلف را محاسبه کرد:

- بهای اجاره ماهواره هاتبرد، معادل هر مگابیت حدود 13 هزار دلار می باشد. من و تو 4 مگابیت دارد، پس ماهی 52 هزار دلار می پردازد.

- بهای اجاره ماهواره عرب ست (بدر)، معادل هر مگابیت حدود 9 هزار دلار می باشد. من و تو 4 مگابیت دارد، پس ماهی 36 هزار دلار می پردازد.

- بهای اجاره ماهواره یوتل ستA7، معادل هر مگابیت حدود 7 هزار دلار می باشد. من و تو 4 مگابیت دارد، پس ماهی 28 هزار دلار می پردازد.

- بهای اجاره ماهواره یاه ست، معادل هر مگابیت 5 هزار دلار می باشد. من و تو 4 مگابیت دارد، پس ماهی 20 هزار دلار می پردازد.

بنابراین کل اجاره ماهانه ای که شبکه من و تو برای پخش از ماهواره می پردازد، 136 هزار دلار (حدود 410 میلیون تومان) است.

• مبلغی که ماهیانه صرف خرید برنامه های مستند می شود

هر مستند خریداری شده، چیزی بین 500 تا 1000 دلار برای شبکه ها هزینه برمی دارد. اگر هزینه دوبله و زیرنویس و تدوین آن هم 500 دلار در نظر گرفته شود، می توان گفت هر مستند به صورت میانگین 1000 دلار برای شبکه من و تو هزینه دارد.

در هر هفته حدود 10 مستند جدید (یا بیشتر) از این شبکه پخش می شود که در ماه به رقم حداقل 40 مستند می رسد.

با این حساب شبکه من و تو رقمی نزدیک به 40 هزار دلار (بیش از 120 میلیون تومان) صرف خرید برنامه های مستند می کند.

• مبلغی که ماهیانه صرف خرید سریال های داستانی می شود

- سریال هایی مثل "پوآرو" حدودا هر قسمت 1500 دلار خریداری می شوند. (یعنی حدود 4.5 میلیون تومان)

- سریال هایی مثل "قهرمانان" و "Grimm" به صورت فصلی با قیمت حدود 20 هزار دلار خریداری می شوند که با توجه کنداکتور پخش این شبکه، باید حدود 40 هزار دلار نیز برای خرید سریال های فصلی منظور کنیم. (یعنی حدود 120 میلیون تومان برای هر 3 ماه معادل تقریبا 40 میلیون تومان برای هر ماه)

• دستمزد ماهیانه کارمندان

اگر قرار باشد دستمزد کارکنان من و تو را هم در نظر بگیریم، به فرض که هر نفر ماهانه 2000 دلار (یا بیشتر) حقوق بگیرد، و باز هم با این فرض که 15 نفر در شبکه یادشده مشغول به کار باشند (البته می دانیم آمار حقیقی بیش از اینهاست) می شود ماهانه 30000 دلار دستمزد کارکنان؛ معادل تقریبا 90 میلیون تومان در ماه.
 

از آنجا که اطلاعی در رابطه با نحوه اجاره یا خرید ملک و ساخت استودیو در دست نداریم، این هزینه ها را در نظر نمی گیریم.

به علاوه اینکه در ساخت برنامه هایی مثل "بفرمایید شام" ، "شعر یادت نره" و "آکادمی موسیقی گوگوش" افزون بر هزینه های کلان تولید، مبالغی هم بابت هدیه به شرکت کنندگان پرداخت می شود، که از محاسبه آن ها هم چشم پوشی می کنیم.

تولیداتی از قبیل "شبکه نیم" (که به ساخت عروسک و دکور و غیره نیاز دارند) و همچنین گزارش های تصویری مانند «من و تو پلاس» و «تک شو» را نیز می توانید به فهرست بالا ضمیمه کنید.

بنابراین با یک شمارش سرانگشتی می توان نتیجه گرفت که بخشی از هزینه اداره شبکه لندنی "من و تو" (دستکم) چیزی قریب به 1 میلیارد تومان در ماه است. معادل 12 میلیارد تومان در سال.

عده ای از سر ساده انگاری می گویند به ما چه ربطی دارد که هزینه های فلان شبکه ماهواره ای از کجا می آید؟ ما فقط از برنامه های آن استفاده می کنیم!

ولی آیا بهتر نیست اندکی در این باره تأمل کنیم که: کدام دولت یا ارگان دولتی یا اصلا خصوصی، عاشق چشم و ابروی ما ایرانی هاست که این بودجه های میلیاردی را صرف راه اندازی چنین شبکه هایی کند؟!