پیمان بغداد

پیمان بغداد که مبنای پیمان سنتو محسوب می‌شود در دوران جنگ سرد و با هدف مبارزه با شوروی و نفوذ مارکسیسم منعقد شد. متن پیمان در جریان سفر نوری سعید نخست وزیر عراق به لندن در شهریور 1333 نوشته شد. در همان سال میان عراق و ترکیه نیز توافقاتی برای همکاری به عمل آمد. در بهمن 1333 عدنان مندرس، نخست‌وزیر ترکیه به پاکستان سفر کرد و رئوس توافق همکاری میان 2 کشور را به تصویب مقامات پاکستان رساند و در 31 شهریور 1334 پاکستان نیز رسماً به پیمان پیوست.
در 19 مهر 1334 حسین علاء‌، نخست‌وزیر به دستور محمدرضا پهلوی لایحه‌ الحاق ایران به پیمان بغداد را به صورت ماده‌ واحده به مجلس سنا ارائه و کمیسیون مجلس سنا نیز به ‌رغم اعتراضات دولت شوروی نسبت به الحاق ایران، در 23 مهر ماده‌ واحده را تصویب کرد. الحاق ایران به پیمان بغداد در 26 مهر 1334 در مجلس سنا و در 30 مهر در مجلس شورای ملی به اتفاق آرا به تصویب رسید و به این ترتیب ایران عضویت در پیمان بغداد را رسما پذیرفت.
پیمان بغداد مشتمل بر یک مقدمه، دو نامه تفسیری و 8 ماده بود و به 3 زبان عربی، ترکی استانبولی و انگلیسی نوشته شده و شامل مواد زیر بود:
1- ‌ همکاری کشورهای عضو در امور دفاعی و امنیتی
2-‌ پیش‌بینی تشکیل هیات‌های اجرایی مفاد پیمان
3-‌ تعهد در عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر
4-‌ تعهد درخصوص سازگاری مواد پیمان با میثاق‌ها و قراردادهای بین‌المللی
5-‌ اجازه امکان پیوستن کشورهای دیگر به پیمان
6- پیش‌بینی تشکیل شورای دائمی پیمان با حضور وزرای کشورهای عضو
7- پیش‌بینی مدت 5 سال برای پیمان با امکان تمدید آن
8- نحوه‌ امضای پیمان