اعتراف متفقین به بی‌خبری راجع به یهودکشی هیتلر!

یکی از ادله‌ی محکم در رد «هولوکاست»، اعترافات صریح متفقین، به خصوص مقامات بلند پایه‌ی امریکایی، انگلیسی، مقامات واتیکان (که اطلاعات کامل و جامع از اوضاع لهستان و آلمان در دوران جنگ داشتند) و نیز سازمان صلیب سرخ جهانی (که نمایندگان آن در اردوگاه‌ها رفت و آمد داشتند)، مبنی بر عدم اطلاع از موضوع کشتار یا وجود «اتاق‌های گاز» در اردوگاه‌های آلمان است. آن‌ها همگی پس از پایان جنگ، ضمن اظهار بی‌اطلاعی و بی‌خبری در قبال ادعاهای کانون‌ها و اشخاص ذی‌ نفوذ یهودی، به صراحت اعلام کردند که چیزی در این باره نمی‌دانند. به بیان دیگر، آن‌ها، بلا استثنا این قبیل ادعاها را تکذیب کردند و نادرست دانستند. زیرا، متفقین بیش از همه، از اوضاع داخل آلمان و حتی اردوگاه‌‌های آلمانی خبر و اطلاعات دریافت می‌کردند. به گفته‌ی برخی نویسندگان غرب؛ «در نزد هیچ کدام از متهم‌کنندگان هیتلر و آن‌هایی که بر او چیره شدند و به افشای وحشی‌گری‌های او پرداختند، هیچ‌ نشانه‌ای از وسایل کشتار غیر انسانی دیده نمی‌شود. در خاطرات مشهورترین سران این جنگ، حتی کلمه‌ای راجع به اتاق‌های گاز نوشته نشده است. نه در کتاب «خاطرات» چرچیل، نه در خاطرات ژنرال دو گل و نه در کتاب، «جنگ صلیبی در اروپا» نوشتة آیزنهاور (رئیس جمهور امریکا) سخنی در این باره گفته نشده است.
چگونه می‌توان باور کرد که متفقین در دوران جنگ، هیچ گونه خبر و اطلاعاتی از کانال‌ها و منابع مختلف سیاسی، اطلاعاتی و جاسوسی خود، درباره‌ی اوضاع داخلی آلمان و موقعیت و وضعیت اردوگاه‌های آلمانی نداشته‌اند؟ البته دنیای غرب تا چند دهه پس از پایان جنگ دوم نسبت به این «بی‌خبری» تأکید و اصرار نمود. اما در سال‌های اخیر، انتشار پاره‌ای اسناد مربوط به جنگ جهانی دوم، مایه‌ی شرمندگی و رسوایی آنها شد. در حدود سال 2000 م. / 1379 ش. حدود چهارصد برگ سند درباره‌ی فعالیت‌های «اداره سرویس استراتژیک» (سازمان سلف CIA) از سوی آرشیو ملی ایالات متحده منتشر شد. این اسناد اگر چه با اعمال نظر و دستکاری سازمان «سیا» در امریکا انتشار یافت، اما به یک موضوع بسیار مهم اعتراف شد و آن این که، سرویس جاسوسی بریتانیا نه فقط برنامه‌ها و اقدامات سازمان امنیت (SD) حزب نازی را از طریق عمال و جاسوسان خود تعقیب می‌کرد، بلکه مکالمات میان رم و برلین (ایتالیا و آلمان) در لندن شنود می‌شد. اسناد آرشیو ملی امریکا به خوبی نشان می‌دهد که مکالمات رمزگشایی شده میان آلمان و ایتالیا، به معنی دسترسی متفقین به اسرار و برنامه‌های پنهان آلمان نازی بوده است. بنابراین، تردیدی وجود ندارد که کدهای رمز اداره‌ی امنیت SS از سوی متفقین، به ویژه انگلیسی‌ها رمزگشایی می‌شد.  حال این سؤال خودنمایی می‌کندکه اگر کشتار یا رویداد غیر مترقبه و غیر مرسوم در اردوگاه‌های آلمان به وقوع پیوسته بود، چرا انگلیسی‌ها در آن زمان هیچ‌گونه عکس‌العملی نشان ندادند و یا خبر و اطلاعاتی در این باره به هم‌پیمانان خود یعنی امریکا، شوروی و فرانسه ندادند و یا برای افکار عمومی منتشر نکردند؟

پی نوشت:
1. روژه گارودی، ‌محاکمة آزادی، ترجمه مجید خلیل‌زاده، احمدنخستین و جعفر پاز، مؤسسه فرهنگی اندیشه معاصر، چاپ اول، 1377، ص 30.
2. دی ولت (چاپ آلمان)، 2 اوت 2000 / 12 مرداد .1379
3. انتشار اسناد ملی امریکا (مربوط به جنگ جهانی دوم) براساس قانونی صورت می‌‌گیرد که در اکتبر سال 1998 م از سوی کنگره به تصویب رسید. در ژانویه 1999 یک گروه کاری به دستور بیل کلینتون رئیس جمهور وقت برای اجرای قانون فوق تشکیل شد. این گروه کاری تا تابستان سال 1999 م. حدود 600 میلیون برگ سند را مشمول قانون مزبور اعلام کرد. جالب این که در این میان اسناد قابل انتشار از سوی گروه مزبور، حتی یک برگ سند درباره ماجرایی به نام «هولوکاست» به چشم نمی‌‌خورد.