سینمای اسراییل انعکاس تباهی

دررژیم صهیونیستی نوعی فیلمهای تندرو وافراطی در حال تولید است که در آن روابط جنسی مهم نیستند، خانه محل نگرانی ها و واقیعت ها متزلزل و بی ثبات هستند. فیلم های اسراییلی درباره جنگ و اشغال در حال دادن جای خود را به موجی جدید از فیلم ها هستند که خطرات زیادی در کنار آنها قرار دارد.

بگزارش خبرگزاری قدس(قدسنا) بنقل از هاآرتص کودک آزاری که سر یک دختر را میبرد، دو پسر که یک دختر را در پناهگاه خود به قتل رساندند، یک دختر دبیرستانی که با یک سری از آزار واذیت های جنسی سرو کار دارد، اینها همگی تنها بخش کوچکی از داستان ها و تصویرهای نگران کننده ای هستند که سینمای اسراییل سالگذشته به اکران عمومی گذاشت.

گروهی اززنان کارگردان اخیرا فیلم هایی تولید می کنند.گروهی که هدفشان نشان دادن تصویری از واقعیتهای زندگی روزانه است."فاحشه" تولید سال 2011 که با مسائل جنسی سروکار دارد تصویری از یک مادر ناسالم است که در ایفای نقش مادری به مشکل میخورد."اعمال جنسی" ساخته سال 2012 یک درام ترسناک روانشناختی است که به مسائل یک نوجوان پرداخته است. "نامرئی" تولید سال 2011 گویای داستان دو زن که توسط یک متجاوز مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند می باشد. اینها تنها بخشی از فیلم های این دسته از کارگردانان هستند که آینه ای از جامعه صهیونیستی در قرن 21 رابه تصویر کشیده است.

جامعه صهیونیستی جامعه ایست که نظامیگری مردان،تبعیض جنسیتی و استفاده از زور را مقدس میداند.و این روند تنها خصوصیت فیلمهای ساخته شده توسط زنان نیست بلکه بسیاری از مردان نیز در ساخت اینگونه فیلم ها فعالیت دارند. با وجود تفاوت این فیلمها بایکدیگر،همه ی آنها موضوع بزرگی را درغالب داستان به اشتراک می گذارند.

این موج از فیلمها را می توان جنبش"خشونت جدید" نامید که خصوصیتهایش میتواند از طریق مقوله های زیر توصیف شود. در جایی که مردان کودک آزار، متجاوز و یا بطور ساده نوجوانانی که خشم خود را بر دختران خالی می کنند،زنان بیشتر گرایش دارند تا خودشان را مقصر بدانند. بدن زنان یک منبع ثابت برای درد است که عموما باعث درد دیگران نمی شود. بنابراین در بیشتر این فیلمها روابط جنسی برای زنان همراه با آسیب روحی مانند حقیر شدن و خشونت است.

تصویری که اینگونه فیلم ها از صحنه های جنگهای خیابانی یا افزایش خشونتها درخیابانهای فلسطین اشغالی نشان می دهند تاکیدی بر بی ثباتی حیات در اسراییل است. در فیلمهای فوق الذکر شخصیتها نه روزنامه ای می خوانند نه به رادیو گوش می دهند و نه در اینترنت جستجو میکنند.درحقیقت اگر آنها به زبان عبری حرف نزنند تماشاگر فکر می کند که این فیلم در کشوری اروپایی یا آمریکایی تولید شده است به زبان دیگر این فیلمها مرجع اسراییلی بودنشان را پاک کرده اند. سینمای اسراییل همیشه حاوی صحنه های خشونت آمیز بوده است.

درجامعه ای که هرروزهنجارها دوباره تعریف می شوند، هنرمندان وفیلم سازان احساس نیاز میکنند تا استانداردهای جدیدی را برای شوکه کردند بینندگان بوجود بیاورند ودیگر اشاره کردن به اعمال یک تجاوزگر کافی نیست، شما باید تصویر یک دختر بی سر را نشان دهید.

دیگر صحبت کردن درباره آزارواذیت جنسی او کافی نیست شما باید اینگونه صحنه ها را به بیننده نشان دهید. در جامعه ای که قشر جوان توانایی بیان احساسات مختلف از قبیل سرخوردگی، خشم و اضطراب را ندارند جای تعجب نیست که این موارد وارد داستانهای سینمایی شود. فیلم سازان بهتر از هرکسی می دانند که کارشان نمی تواند واقعیتها را تغییر دهد ولی بجای تهیه داستانهای سطحی،آنها مسائل اشغال، رکود اقتصادی و تبعیض جنسیتی را از روحی غیر مادی به واقعیتی سخت تبدیل می کنند .

البته با وجود سبک های متفاوت، واضح است که بیشتر فیلمسازان جوان در جامعه صهیونیستی کنونی در حال بیان احساس مشترک خشم، هراس، بی ثباتی و موقتی بودن هستند. اما با درنظر گرفتن شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در عملکرد این کارگردانان، فهم این آسان است که چرا پورتره ای که آنها به تصویر می کشند انقدر بدبینانه است. یقینا به این دلیل است که هنرمندان صهیونیستی در سن 20 و 30 سالگی خود این خشونت جدید را مشابه خشونت های قدیمی می بینند. خشونتی که در زندگیشان از زمان کودکی در زیر سایه جنگ های مختلف همراه آنها بوده است.