ظهور اسرائیل در سرزمین فلسطین

روز 24 اردیبهشت 1327 با خروج آخرین کمیسر عالی انگلیس از فلسطین، بلافاصله «دیوید بن گوریون» از رهبران اصلی صهیونیستها در تل‌آویو تشکیل دولت یهود را تحت نام «اسرائیل» اعلام کرد. تأسیس دولت اسرائیل از نتایج سیاستی است که انگلیسی‌ها از زمان صدور اعلامیه بالفور در 1917 میلادی از آن حمایت به عمل آورده و آمریکایی‌ها نیز از دهه 1920 میلادی رفته‌رفته به آن متقاعد شده بودند.
اعلامیه بالفور که در حقیقت نخستین واکنش بین‌المللی برای موجه جلوه دادن تلاش صهیونیستها در امر تشکیل دولت یهودی در فلسطین اشغالی بود، باعث سرازیر شدن موج عظیمی از یهودیان مهاجر از سراسر جهان به این کشور اسلامی گردید و روند مهاجرت غیرقانونی یهودیان را که از اواخر قرن نوزدهم با تلاش عملی «تئودور هرتصل» آغاز شده بود شتاب بیشتری بخشید.
این واقعیت یعنی تلاش سیاسی و تبلیغاتی انگلستان برای کمک به سازمانهای صهیونیستی در امر تشکیل دولت یهود مورد حمایت «وودرویلسون» رئیس جمهور وقت امریکا قرار گرفت و به موازات آن سرمایه‌داران صهیونیست و یهودیان فئودال و مرفه‌الحال که عمدتاً در امریکا و انگلستان اقامت داشتند، با حمایتهای بیکران مالی خود تسهیلات لازم را برای حرکت سیل‌آسای یهودیان بسوی «سرزمین موعود» فراهم آوردند.
در فاصله 22 ـ 1919 برغم قیام گسترده و خشونت‌آمیز اعراب مسلمان علیه مهاجرت یهودیان حدود 35000 تن یهودی رهسپار فلسطین گردیدند. در سال 1922 میلادی اعلامیه بالفور با تلاش دولت انگلستان در جامعه ملل به تصویب رسید و شتاب مهاجرت یهودیان به فلسطین در پناه تلاشهای انگلیسیها و دلارهای آمریکائیها بیشتر گردید.
در تمام طول دهه 1920 که «دوره اصلاح و توسعه جامعه یهودیان فلسطین» نامگذاری شده بود. زمینها و اراضی وسیعی که با اجبار و تهدید و ترور و یا با فریب از فلسطینی‌ها خریداری شده بود، احیاء گردید و صنایع جدید پایه‌گذاری شد. شرکتها و موسسات تعاونی یهودی یکی پس از دیگری تأسیس شدند و نام شهرها، شهرکها و روستاها نیز یکی پس از دیگری از اسامی عربی به یهودی تبدیل شدند.
در دهه 1930 که دوره ظهور و اقتدار حزب نازی در اروپا بود، مهاجرت یهودیان به فلسطین افزایش بی‌سابقه‌ای یافت بطوریکه در طی سالهای 35 ـ 1932 جمعاً حدود 145000 یهودی دیگر بطور مجاز و با دخالت و تلاش مؤثر سه کشور فرانسه و انگلیس و امریکا که بخصوص روابط تیره‌ای با آلمان نازی داشتند، راهی فلسطین شدند و علاوه بر این دهها هزار یهودی دیگر نیز بطور قاچاق در این سرزمین اقامت گزیدند و قیام و مقاومت اسلامی و مسلحانه اعراب مسلمان مقیم فلسطین نیز که حرکت خروشان شیخ عزالدین قسام نمونه صد در صد اسلامی و خالص آن بود بدلیل سکوت و عدم حمایت رژیمهای عربی عمدتاً توسط دولت انگلیس سرکوب گردید. در سال 1938 میلادی یعنی یکسال قبل از وقوع جنگ جهانی دوم از مجموع 5/1 میلیون نفر ساکنین فلسطین، 450000 تن آنان را که معادل 30% کل جمعیت این سرزمین می‌شدند یهودیان تشکیل می‌دادند و با وقوع جنگ جهانی دوم موج عظیمی از یهودیان در راستای سیاستی که انگلیسیها با حمایت امریکا برای تأسیس دولت مستقل یهودی و تقویت بنیان سیاسی صهیونیسم اتخاذ کرده بودند، رهسپار فلسطین شدند بطوریکه در فاصله 5 سال جنگ جهانی دوم یعنی از 1939 تا 1944 تعداد یکصد هزار یهودی دیگر به سوی این سرزمین سرازیر گردیدند.
در سپتامبر 1945 ترومن رئیس جمهور وقت امریکا از دولت انگلیس تقاضا کرد که حدود 100000 پناهنده یهودی اروپائی را به دلیل آنچه که جور و ستم هیتلری خوانده شد در فلسطین بپذیرد و این خود توطئه دیگری از سلسله نقشه‌های شوم استعمار برای استقرار صهیونیستها در فلسطین بود. در 31 مارس سال 1947 بموجب آماری که رسماً در امریکا انتشار یافت، جمعیت کل فلسطین بالغ بر 1867120 نفر بود که در میان آنها حدود 615000 تن یعنی معادل 33 درصد یهودی، 1091000 تن یعنی معادل 4/58 درصد مسلمان و بقیه مسیحی (8/7%) و پیروان ادیان دیگر (9/0%) بودند.
با پایان جنگ دوم جهانی کار تأسیس دولت یهود در فلسطین سرعت بیشتری به خود گرفت. در نوامبر 1947 آمریکا و شوروی طی قطعنامه‌ای که به سازمان ملل ارائه کردند، حمایت خود را از طرح تقسیم خاک فلسطین به دو بخش عربی و یهودی اعلام نمودند. با تصویب این طرح در مجمع عمومی صهیونیستها برای فراهم آوردن زمینه تأسیس حکومت خود دست به یک رشته ترورها و قتل عامهای خونین از جمله فاجعه دیر یاسین زدند.
سرانجام در روز 14 مه 1948 با خروج کمیسر عالی انگلیس از فلسطین، دیوید بن گوریون که از چهره‌های شاخص در میان گروههای صهیونیست یهودی بود رسماً تأسیس دولت اسرائیل را اعلام کرد و بلا فاصله آمریکا و شوروی این دولت را به رسمیت شناختند.