اختلاف طیب با دیگران

موضوع طیب حاج رضایى



آنچه از نتیجه تحقیقات استنباط مى‏شود. اختلافات طیب حاج رضایى و ایادى حسن کوره پز و ناصر جگرکى و امیر رستمى گویا در زمان نخست وزیرى آقاى دکتر امینى و بر سر امتیاز موز بوده بدین ترتیب که حسن کوره پز امتیاز فروش موز را به نام خود گرفته و آن را در قبال دو طغرى چک 50 هزار تومانى به طیب مى‏فروشد ولى در عمل فروش موز در میدان چون عواید سرشارى داشته با مخالفت سایر بارفروشان مواجه شد که طیب ناچارا نتوانست وارد عمل شود و بدین وسیله تقاضاى چکهاى واگذارى به حسن کوره پز را مى‏نماید که در نتیجه منجر به بروز اختلاف شدید و زد خورد بین آنها مى‏شود.

اختلافات طیب و ناصر حسنخانى نیز دنباله همان منازعات و مناقشات قبلى بوده است که منجر به زندانى شدن طیب و فرزندش گردید و با دستیارى حسین آقا مهدى و وساطت آیت‏اللّه‏ زنجانى و دادستان وقت تهران آقاى حاج سید جوادى که از ایادى وابسته به جبهه ملى است از زندان آزاد گردیدند که مراتب‏طى‏اطلاعیه 7737/ س ت ـ 30/5/41 اشاره شده روى هم رفته چون طرفین منازعه و به خصوص ناصر حسنخانى مرد فوق العاده بد نام و بد سابقه در جنوب تهران قلمداد شده‏اند و علت اختلافات روى منافع شخصى دور مى‏زند بهتر است که ساواک در این مورد اقدامى به عمل نیاورده و قضیه از طریق مقامات مسؤول انتظامى و قضایى پى گیرد شود. رئیس ساواک تهران. مولوى





1ـ على امینى: از چهره‏هاى سیاسى جنجالى دوران حکومت محمدرضا و از وابستگان به غرب بخصوص آمریکا بود. بعلت حمایت‏هاى شدید و جدى سفارت و دولت آمریکا از وى همیشه مورد حسد، کینه و وحشت محمدرضا قرار داشت بطوریکه سالها پس از دورى از صحنه سیاست از طرف ساواک تحت مراقبت‏هاى ویژه قرار داشت. على امینى در سال 1284 ش در تهران متولد شد.

تحصیلات ابتدایى را در مدرسه رشدیه و تحصیلات متوسطه را در دارلفنون به پایان رسانید و در سال 1305 براى ادامه تحصیل به فرانسه رفت و موفق به اخذ سیاسى حقوق و دکتراى اقتصاد شد و در بازگشت به استخدام وزارت دادگسترى درآمد. امینى در مجلس پانزدهم به کمک قوام نماینده تهران شد، در سال 1329 در کابینه على منصور وزیر اقتصاد ملى گردید و در سال 1330 در کابینه اوّل مصدق نیز مجددا او رأس این وزارتخانه قرار گرفت. انعقاد قرار داد نفت باکنسرسیوم، معروف به قرارداد «امینى ـ پیچ» آلوده‏ترین برگ در زندگى اوست و او را براى همیشه بدنام ساخت و مهر وابستگى به غرب را بر پیشانى‏اش حک نمود. در دوران صدارت حسین علاء در سال 1324 وى مجددا وزیر دارایى شد و این انتخاب وى به دلیل حمایت‏هاى امریکا و تحمیل آن بر محمدرضا صورت گرفت. در اواخر سال 1324 به عنوان سفیر ایران به ایالات متحده آمریکا اعزام گردید. وى در سال 37 به ایران بازگشت به فعالیتهاى سیاسى خود ادامه داد و در سال 40 با حمایت جدى امریکا به نخست‏وزیرى وى از پر هیاهوترین و جنجالى‏ترین دوران حکومت محمدرضا بشمار مى‏رود. سقوط دولت امینى هرچند پایان اوج زندگى سیاسى اوست، معهذا نقش وى در دیپلماسى آمریکا به پایان نرسید و امینى تا سال 1347 به حیاتى بى رمق ادامه داد. در این سالها امینى به عنوان یک مهره ذخیره و یک آلترناتیو محتمل به عنوان محورى براى حفظ نیروهاى سیاسى «ملى گرا» و لیبرال در مدار سیاست خارجى امریکا بدنبال پیروزى نیکسون در انتخابات ریاست جمهورى آمریکا و اوج روابط رژیم شاه را به عنوان جزیره ثبات به رسمیت شناخته بود، براى ادامه فعالیت این مهره فرتوت و از کار افتاده دلیلى نمى‏شناخت. در آخرین تلاشها وى براى ورود به صحنه سیاست پس از صعود مجدد دمکرات‏ها به ریاست جمهورى آمریکا در سال 1355 و آغاز «فضاى باز سیاسى» کارتر، امینى 70 ساله در اوایل سال 1356 وارد تهران شد و به گفته فردوست در ماههاى اوج‏گیرى انقلاب اسلامى به مشاور دائمى محمدرضا بذل گردید با گسترش موج انقلاب اسلامى و اطلاع وى از پایان کار رژیم پهلوى به فرانسه بازگشت تا در آخرین سالهاى عمر در محفل رجال که اکنون بر تاریخ تعلق داشتند سرگرمى مطبوعى براى خود تدارک بیند و از خرمن بذالانه سرویس‏هاى توطئه گر غرب خوشه‏اى بچیند. (ظهور و سقوط پهلوى)