تغییر نام پ.ک.ک به « کادک» و تشکیل«پژاک»

" اوجالان" در جزیره "ایمرالی" ترکیه، با خط دهی مستقیم کشورهای اروپایی از جمله آلمان و فرانسه، هشتمین کنگره "پ.ک.ک" در سال 1381 شمسی برگزار نمود و برای نجات از مشکلات پیش رو، نام پ.ک.ک به "کادک – کنگره آشتی و دموکراسی کردستان" تغییر داد و "اوجالان" همچنان به عنوان رهبر افتخاری معنوی تعیین و شورای رهبری و هدایت سیاسی و نظامی سازمان به وی واگذار گردید و شورای رهبری پ.ک.ک "عثمان اوجالان، مصطفی قره سو، جمیل بایک، مراد قره ایلان و کالخان دوران" در غیاب "عبدالله اوجالان" هدایت عملی گروه را عهده دار شدند. از آنجا که این افراد هر کدام بینش و عقاید سیاسی متفاوتی داشته و هر یک وابسته به یکی از سازمان های اطلاعاتی کشور های اروپایی و آمریکا به شمار می آمدند، لذا اختلاف بوجود آمده در میان آنان و اعضای دیگر گروه در چگونگی مبارزه و شیوه هدایت عناصر گروه موجب نارحتی و نگرانی اعضا گردید وحتی تعدادی از آنها بدون هیچگونه تحرک نظامی علیه کشور ترکیه در نوار مرزی ایران، عراق و ترکیه سرگردان گشته و گاه تسلیم شده و یا به نوعی از گروه جدا شدند. اختلاف بین دیگر اعضای شورای رهبری و همچنین ترس از تروریست معرفی شدن گروه از سوی مجامع بین المللی و کشور های اروپایی باعث گردید، رهبران گروه بنا به سفارش آپو تغییر موضع داده و فعالیت نظامی خود را به فعالیت سیاسی در کشورهای اعلام شده تبدیل و از این طریق به ادامه مبارزه خود بپردازند و تا حدی از فشار های سیاسی سابق رهایی یابند.[1] در این کنگره که نخستین کنگره کادک محسوب می شود همچنین تصمیم به تشکیل شاخه ای جداگانه برای هر چهار کشور ایران، ترکیه، عراق و سوریه به شرح ذیل گرفته شد:

1) حزب حیات آزاد کردستان [2](PJAK) برای جمهوری اسلامی ایران؛

2) حزب رهایی دموکراتیک [3](PGDK) برای عراق؛

3) حزب راه حل دموکراتک [4](PRD) برای ترکیه؛

4) حزب اتحاد دمکراتیک [5](PYD) برای سوریه[6]. یکی از مهم ترین و موثرترین تاکتیک های پ.ک.ک در گستراندن عرصه فعالیت در مناطق کردنشین هر چهار کشور – که به ابزار نیرومند نفوذ و اعمال فشار بر این دولت ها تبدیل گردید- تاسیس گروه های وابسته ای بود که هر کدام به فعالیت در یکی از مناطق کردنشین اختصاص داشتند. از انشعاب پ.ک.ک، تنها شاخه پژاک تشکیل گردید و فعالیت چریکی عیله مرزبانان و نیروهای نظامی و انتظامی جمهوری اسلامی ایران اقدام می کند. از تجربیات پ.ک.ک در طول سه دهه مبارزه چریکی علیه دولت مرکزی ترکیه بهره مند گردید.

این کنگره فوق العاده حزب کارگران کردستان مورخه 4 آوریل 2002 در سالگرد تولد اوجالان (در شمال عراق کوههای قندیل) برگزار شد و برای رویارویی با رویدادهای جهانی و استقبال از هزاره جدید به حیات حزب کارگران کردستان خاتمه و کنگره آزادی و دموکراسی کردستان اعلام موجودیت کرد و اوجلان به عنوان رهبر کنگره انتخاب شد.[7] پ.ک.ک در کنگره هشتم، همچنین «پروژه صلح» را در هفت بخش تنظیم کرد، که قرار است به دولت ترکیه ارائه شود، اما تا به امروز، محتوای کامل آن معلوم نشده است. با این حال تحلیل گران و محققین محتوای آن را بر اساس مطالب اعلام و افشاء شده به شرح زیر می دانند؛ اجبار دولت ترکیه به اعلام عفو عمومی، توسیع محتوای « قانون بازگشت به خانه»، اصلاح قوانین اساسی برای حفظ هویت کردی، لغو سیستم گاردهای روستا، لغو سیستم استانداری، آزادی فعالیت های حزب و سازماندهی سیاسی، حراست حقوقی از فرهنگ و زبان قومیت ها، حمایت از پروژه بازگشت به روستاها و لغو مجازات اعدام.[8] خواستار شدند. عدم اعدام اوجالان باعث تقویت روحیه و شادی در حزب شد و این را پیروزی به حساب آوردند. اساسنامه پژاک تحول پ.ک.ک به کادک را این چنین بیان می کند: «pkk با تکیه بر میراث مبارزات سی ساله و رهبر آپو دیگر زمان تاسیس خاورمیانه ای دمکراتیک و آغاز مرحله جدید تحول دمکراتیک کشورهایی که کردها در آن سکونت دارند، فرا رسیده است. تحول pkk به KADEK بر این مبنا صورت پذیرفته و این به معنای محقق ساختن یک زندگی دمکراتیک برای کردها و تمامی کردهای منطقه است. pkk با به اتمام رساندن نقش تاریخی خود در رستاخیز کردها و بر جای گذاشتن میراثی عظیم برای مبارزات آینده، جایگاه خود را به kADEk داده و خود را به عنوان یک ارزش و شرف تاریخی در تاریخ مبارزات آزادی خواهانه انسانیت جای گرفت. کادک (KADEK) را به عنوان پیشاهنگ مرحله رهایی دموکراتیک، در راستای رسیدن به فدراسیون دموکراتیک خاورمیانه با سازماندهی گسترده در سطح منطقه، با نام مبارزات آزادی خواهانه خلق کرد را ادامه می دهد».[9] در ادامه فعالیت کادک با معظلاتی یعنی ریزش نیروها، محدود شدن فعالیت ها در کشورهای مختلف، سرخوردگی از جنگ و نزاع، بیکاری نیروهای رزمی و اختلافات و مشکلات ناشی از آن، مخالفت های متعدد و مختلف با دستورات اوجالان ( یکی از مخالفین کتابی به نام « آیات آپو» در نقد اوجالان منتشر کرد)، کشیده شدن نیروهای حزب به فعالیت سیاسی و مدنی و دوری آنان از روستاها و نزدیک شدنشان به شهرها که بیشتر تحت کنترل دولت است.[10] و... باعث شد که کادک از ادامه فعالیت باز ایستد و کادک نتواند، پ.ک.ک را از مشکلاتی که گریبانگیرش بود رهایی بخشد. کادک هم از سوی آمریکا و کشورهای اروپایی به عنوان گروه تروریستی معرفی می گردد. شورای رهبری کادک مجبور شدند دوباره برای خروج از معظلات فوق دست به تغییر و تحول دیگری دست بزنند. تا از سرخوردگی و ریزش نیروها جلوگیری کنند.

«در این زمینه شاخه های سیاسی و فرهنگی پ.ک.ک بسیار تلاش کردند که درچارچوب واژه (تروریسم) قرار نگیرند. اسم شان را تغییر دادند اما تغییر اسم در رویکرد دولت ترکیه نسبت به پ.ک.ک هیچ تغییری ایجاد نکرد».[11] متعاقب آن، کنگره نهم "پ.ک.ک" در تاریخ 26 اکتبر 2003 میلادی مصادف با 4/8/1382 شمسی در محلی به نام قرارگاه "هارون" در خاک عراق به حضور تعدادی از آمریکاییها و انگلیسیها و رهبران گروه و تعدادی از عناصر و کادرهای قدیمی و رده بالای سازمان تشکیل و نام سازمان از "کادک" به " کهک – کنگره خلق کردستان" تغییر یافت. "کهک" با تغییر چند نفر از رهبران و ادامه شیوه فعالیت در فاز سیاسی، به اجرای برنامه های جدید مورد خواست آمریکا و انگلیس در منطقه ملزم گردید تا هم از وضعیت حاکم بر عراق بهره مند شود و هم در داخل ایران فعالیت های خود را (توسط پژاک) بر علیه نظام جمهوری اسلامی دنبال نماید و در عوض آمریکا هم قول داد با حضور نیروهای ترکیه در شمال عراق مخالفت کند.[12]

کنگره اول و ابراز وجود پژاک

شاخه شرق پ.ک.ک در نهایت تحت عنوان پژاک در فروردین سال 83 تشکیل شد و برای 300 نفر از کادرهای خود که اغلب ایرانی بودند، اقدام به برگزاری دوره های آموزشی پنج ماهه در مقرر هارون کوههای قندیل کردستان عراق کرد.[13] و فردی به نام رحمان حاجی احمدی اهل نقده که سابقه عضویت در حزب منحله دمکرات را داشت و در سال 1359 به همراه غنی بلوریان بخاطر اختلاف نظر با قاسملو از حزب خارج شده بود را به دبیر کلی برگزیدند. (این فرد از اول انقلاب تاکنون ساکن شهر کلن آلمان بوده و در صحنه سیاسی کردستان فرد ناشناخته ای بود. نامبرده فقط در زمان برگزاری کنگره در عراق حضور داشت و پس از مدتی به اروپا رفت و به علت اختلاف نظرهایی که با مسئولین کهک داشت عملاً مسئولیتی را بعهده نداشت.[14] کنگره اول پژاک در روز 14 فروردین83 پس از 8 روز فعالیت به کار خود پایان داد و اهداف ذیر را به تصویب رسید:

1- تغییر قانون اساسی در ایران؛

2- تشکیل سیستم فدرالی در ایران؛

3- از میان برداشتن حاکمیت دینی از رژیم ایران؛

4- اتحاد با نیروهای دمکراسی خواه؛

5- چاره یابی مسئله کرد در چاچوب تحولات دمکراتیک ایران؛

6- بنیاد نهادن جامعه ای آزاد و دمکراتیک با مشارکت دادن تمامی خلق های ایران و به پیشاهنگی خلق کرد؛

7- تلاش در جهت آزادی تمام اقشار اجتماعی، گسترش اتحاد و پیوند دمکراتیکی با مناطق کردنشین دیگر کشورها؛

8- ایجاد روابط آزادانه در میان خلق های ایران و همکاری با تمامی خلق ها و حرکت های آزادیخواه منطقه جهت رسیدن به فدراسیون دمکراتیک خاورمیانه[15]

دو سال بعد دومین کنگره فوق العاده پژاک از تاریخ 18/8/1385 تا 28/8/85 به مدت 10 روز با شرکت 200 نماینده و میهمان دعوت شده برگزار شد.[16] و در کنگره دوم نیز اهداف پژاک شبیه کنگره اول در 12 بند به تصویب رسید.  

پی نوشتها:

[16] - همان ؛ص