آیت الله رحمت: حاج آقا مصطفی خمینی امید آینده اسلام بود

آیت الله رحمت عضو دفتر امام خمینی(س)درباره ابعاد شخصیتی مرحوم حاج آقا مصطفی خمینی با بیان اینکه ایشان  استوانه علمی محسوب می شد و همانگونه که حضرت امام خمینی (س)می فرمودند، امید آینده اسلام بود، گفت: ویژگی های علمی و تقوا و فضیلت از خصوصیات بارز حاج آقا مصطفی بود.
به گزارش خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، آیت الله رحمت که در  دومین نشست خاطره ای که در موسسه تنظیم و نشر آثار حضرت امام خمینی(س) برگزار شد، گفت: حاج آقا مصطفی واقعا استوانه بسیار قوی در مسائل علمی و سیاسی در نجف محسوب می شدند. وی با اشاره به مراوداتی که حاج آقا مصطفی با علما داشتند، عنوان کرد: معمولا حاج آقا مصطفی در ارتباط با علما بودند و به منزل آنها رفت و آمد می کردند و همه آنها نیز حاج آقا مصطفی را از جهت علمی پذیرفته بودند .
آیت الله رحمت با اشاره به مسافرت های دست جمعی که از نجف تا کربلا به همراه حاج آقا مصطفی در مناسبت های مختلف برپا می شده است، عنوان کرد: یکی از خصوصیات بارز حاج آقا مصطفی خمینی این بود که اگر در جمعی حضور داشتند که در حین صحبت شائبه غیبت پیش می آمد، بلافاصله مسیر صحبت را تغییر می دادند و نمی گذاشتند که غیبتی صورت گیرد.
" حتی آیت الله میرزا حسن بجنوردی می گفتند که اگر بخواهیم حاج آقا مصطفی را با امام در این سن مقایسه کنیم، حاج آقا مصطفی از حاج آقا روح الله جلوترند و این در حالیست که آیت الله میرزا حسن بجنوردی، خبره این کار بود و بدون اطلاع حرفی را نمی زد. رژیم هم بر این تصور بود که با شهادت حاج آقا مصطفی، امام را نابود خواهد کرد؛ چرا که آنها فکر می کردند که حاج آقا مصطفی امام را از لحاظ سیاسی شارژ می کند و بر اساس این باور با شهادت حاج آقا مصطفی، جنبش می خوابد. "
آیت الله رحمت ادامه می دهد : رژیم شاه فکر می کرد که با شهادت حاج آقا مصطفی، قدرت مانور امام کم می شود و حتی وقتی امام از روز دهم بعد از شهادت، جلسات درس را شروع کردند و بحث الطاف الهی را در سخنانشان مطرح نمودند، رژیم هنوز باور نمی کرد که جریان چیست و در واقع با اوج گیری انقلاب تازه فهمیدند که ماجرا، ماجرای شخصیت خود حضرت امام است نه چیز دیگری.
وی با ذکر خاطره ای در همین باره گفت: چند ماه قبل از شهادت، حاج آقا مصطفی سفری به لبنان و سوریه داشتند که در راه برگشت، دو سه مرتبه حالشان به هم خورده بود، وقتی از ایشان خواسته بودند که نزد دکتر برود، ایشان گفته بود مرگ را با چیزی نمی توان درمان کرد.
وی با بیان اینکه شهادت ایشان برای همه ما محرز بود، گفت: در نجف مرسوم بود که صاحبان عزا به دیدن علما می رفتند، ما هم پس از شهادت حاج آقا مصطفی به دیدن آقا شیخ علی کاشف القطا رفته بودیم که وی نیز عنوان کرد که یکی از دکتر ها گفته است که اگر سید(امام) اجازه دهد، با کالبد شکافی شهادت حاج آقا مصطفی را ثابت می کنیم که امام برای کالبد شکافی اجازه ندادند.
وی درباره اینکه گفته می شود حاج آقا مصطفی بیشتر به دنبال بحث مرجعیت امام و حاج احمد آقا بیشتر به دنبال رهبری سیاسی امام بودند، اینگونه توضیح داد: آن زمان شرایط نجف به گونه ای بود که مرجعیت حرف اول را می زد و حاج آقا مصطفی هم بر همین اساس، مواظب بود که احیانا مرجعیت امام آسیبی نبیند.
آیت الله رحمت تصریح کرد: در آن زمان به گونه ای بود که در مدرسه ملی که درست کرده بودیم، بچه های طلبه ها از طرفی در برابر خواسته مخالفت با شاه از روی سیاست می گفتند که از مایی که همه پوست و استخوانمان با شاه پیوند دارد، چه انتظاری دارید ولی از طرف دیگر، همین ها شب ها عکس شاه را پاره می کردند و در واقع فضای بسته ای حاکم بود.
وی عنوان کرد: در حقیقت حاج آقا مصطفی هم به جنبه علمیت و هم به مرجعیت امام خیلی اهمیت می دادند و بر آن تاکید داشت.
آیت الله رحمت با بیان اینکه در آن زمان آخوند هایی هم که در ارتباط با سفارت ایران در عراق بودند حرف اول را می زدند، گفت: حاج آقا مصطفی ضمن اینکه با همه اقشار سیاسیون در داخل و خارج ارتباط داشت، زرنگی می کرد و از این زرنگی همین بس که در نجف چنان حضوری داشت که نمود آنچنانی نداشته باشد و کسی متوجه حضورش نشود. در عین حال مواظب مرجعیت امام هم بودند و روزها بعد از درس امام به منزل امام می رفت، در بیرون می نشست و به سوالات پاسخ می داد.
وی افزود: در مورد حاج احمد آقا مساله این است که ایشان وقتی به نجف آمدند که مرجعیت امام تثبیت شده بود و احتیاجی به حفاظت از مرجعیت نبود و در واقع شرایط زمانی این دو با یکدیگر تفاوت داشت. آنچه در زمان حاج احمد آقا در معرض مخاطره قرار داشت، خط و سیر نهضت امام بود؛ در واقع چون حاج آقا مصطفی شهید شده بود، باید کسی در کنار امام نهضت را ادامه می داد.
وی افزود: مرحوم حاج احمد آقا واقعا ارتباطات گسترده ای در تهران و در منزل آقای پسندیده داشتند و فعالیت های زیادی انجام می دادند و حاج احمد آقا گنجینه بسیار گرانقدری بودند که انقلاب ما ایشان را از دست داد.
این عضو دفتر امام با بیان اینکه مرحوم حاج احمد آقا از بسیاری از جریانات زمان امام آگاه بودند و مشخصه بارز ایشان این بود که تحمل بسیاربالایی داشتند، اظهار کرد: وی به عنوان یک رجل سیاسی در کنار دست امام مطرح بود و می توان گفت ایشان یکی از مظلومین نظام ما بود و بیشترین بار سنگین نهضت و حمایت از امام بر دوش وی بود. ایشان در برابر حملات سنگینی که از اطراف و اکناف در حق شان می شد سکوت می کرد تا جایی که امام خود وارد شد و از وی دفاع کرد؛ چرا که مرحوم حاج احمد آقا واقعا مظلوم بود و هیچگاه از خود دفاع نکرد.
آیت الله رحمت در ادامه با اشاره به جایگاه علمی امام در نجف، عنوان کرد: یکی از دلایلی که سبب شد ساواک راضی شود که امام به نجف برود این بود که آنها با خود فکر می کردند که علمای زیادی در نجف هستند و امام که طلبه ای از قم است، در بین علمای نجف هضم می شود و دیده نمی شوند. بر این اساس با این مساله موافقت کردند. ولی وقتی امام درس خود را در نجف شروع کردند، تازه معلوم شد که ایشان چه عالم بزرگی هستند که  بسیاری از علما و بزرگان زمان هم بر علمیت امام اذعان داشتند.
وی افزود: به عنوان مثال وقتی طلبه ها از حاج آقای مجتبی لنکرانی که مردی فاضل و وارسته و شوخ طبع بود، درباره مرجعیت پرسیده بودند، اینگونه پاسخ داده بود که من با آقای خویی و میلانی هم مباحثه بوده ام، میلانی از ما دو تا بهتر مطالب را می فهمید و آقای خویی هم که حاضر جواب بودند. سپس از او درباره حاج آقا روح الله پرسیده بودند که اینگونه جواب داده بود که اگر حاج آقا روح الله با ابزار (علمی) به میدان بیایند، هیچ کس حریف ایشان نخواهد شد.به گفته وی، حاج آقا مصطفی هم درباره علمیت امام می گفت: من سه جور از امام طرح اشکال می کنم: یکی اینکه من نمی فهمم که اشکال می کنم و توضیح می دهند ، دوم اینکه مستمعین حرف امام را نمی فهمند که باید باز شود تا بفهمند و سوم اینکه من می دانم که امام این جا مطلب علمی دارند و باید امام را داغ و گرم کنم و وقتی امام گرم شد، آن وقت شروع می شود و در این حالت امام یک اقیانوس علمی متلاطمی می شد که هیچ کس حریف او نبود.