چهل و دومین شماره فصلنامه مطالعات تاریخی منتشر شد. در مقدمه اين شماره می خوانیم : توسعه تاریخ پژوهی وتاریخ نگاری همانند دیگررشته های علوم انسانی، بلکه همچون دیگر مقولات اجتماعی درگرو برخورداری از تسهیلات است. این موضوع در مقوله هایی چون عمران، صنعت و کشاورزی به امری بدیهی تبدیل شده و دست اندرکاران آن میدانند که با بهره گیری از تسهیلات برای نمونه مشارکت بانکها، هماهنگی گمرک، تخصیص یارانه، مشو قهای صادراتی،خرید تضمینی و ... میتوانند در ساخت و ساز، گردش چرخ کارخانه ها و تولید محصولات زراعی موفق بوده، به توسعه و رشد دست یابند. به نظر میرسد این مسئله هنوز درگسترش علوم انسانی به ویژه در بخش تولید آن به مرز بداهت نرسیده، در حوزه نظر باقی مانده است. ویژگیهای دوره ای که در آن بسر میبریم ما را به این نتیجه میرساند که تولیدات تاریخی از عهده تلاشهای فردی خارج شده و نیازمند خدمات نهادها ، بلکه بالاتر، محتاج باورهای فراسازمانی است. دیگر علاقه و استعداد فردی، برخورداری از آموزش و رسیدن به تخصص درکارتاریخنگاری، بسنده تولید نمیتواند باشد. اینها اگر ابزار معنوی تولید باشد، ابزار مادی آن خارج از دسترس تاریخ نویس مستعد و متخصص است. مهمترین اسباب مادی تولید منابع تاریخی چیست؟ از دسترسی به سند تا استخدام دستیار پژوهش، از پشتیبانی مالی تا سفرهای پژوهشی، از زمینه سازی گفت وگو با اصحاب یاد و خاطره تا سرمایه گذاری برای طبع و نشر، همگی ابزار مادی تولید یک پژوهش تاریخی است که فراهم کردن آن از توان فرد پژوهشگر خارج، و طبعاً بر عهده سازما نها و مؤسسات پژوهشی است. اما این موضوع خارج از دایره توجه این نهادها نیست. آنها نیز میدانند که تولیدات تاریخی منوط به ارائه تسهیلات و گذاردن ابزار مادی در اختیار پژوهشگر است، اما بودجه و دارایی اینان چنین اجاز ه ای نمیدهد. آگاهی نسبی از توان مالی مؤسسات تاریخ پژوه نشان میدهد که امکانی برای تأمین همه اسباب مادی یک محقق ندارند. برخی از این نهادها از آنجا که نگه دارنده اسناد هستند، معمولاً مهمترین نقش خود را با در اختیار گذاردن اسناد و سپس چاپ اثر ایفا میکنند، اما قدرت آبداده کردن یک تحقیق تاریخی را که نیازمند هزینه های بیشتر است، ندارند. منظور از باقی ماندن توسعه تحقیقات علوم انسانی در حوزه نظر و بدیهی نشدن برخورداری از تسهیلات یاد شده، همین نکته اخیر است. برنامه ریزان کلان و بودجه نویسان باید به تولید در رشته های علوم انسانی به اندازه تولید در صنایع و کشاورزی اهمیت دهند و بدانند که اگر یکی مغذی جسم جامعه است، دیگری تأمین کننده اندیشه و روح آن است و برای رشد سالم و متوازن جامعه، گسترش و توسعه هر دو مقوله امری ضروری و حتمی است.