«قصور بی مقصر» در بیان مقام معظم رهبری

در سال ۶۷ بعد از یک سلسله شکست در جبهه های نبرد که منجر به سقوط فاو در ۲۸ فروردین، شلمچه در ۴ خرداد، ماووت در ۲۴ خرداد و جزایر مجنون، کوشک و جفیر در ۴ تیر شد از گوشه و کنار زمزمه هایی مبنی بر محاکمه و عزل مقصرین  این شکستها در سطح جامعه و بین سیاسیون مطرح می‌گردید. چنین برخوردی می‌توانست منجر به تضعیف رزمندگان در شرایطی که نیاز به تقویت روحیه دارند شود و احتمال اینکه نیروهای دشمن و دستگاه تبلیغاتی آنها از این محاکمات در راستای افزایش روحیه خود استفاده کنند نیز وجود داشت. از طرفی قصور نظامی در این شکستهای پیاپی ناشی از اشتباه یک فرد یا گروهی از اشخاص نبود و نیاز به یک تغییر سیستمی در «نظام تشویق و تنبیه» داشت که چندی بعد اتفاق افتاد. در تاریخ ۱۰ تیرماه آیت الله خامنه‌ای در خطبه های نماز جمعه در مورد این قصور بی مقصر اینگونه گفتند:

 «اگر نبود ضعف‌هایی که خود ما، خودمان را به آن ضعف‌ها دچار کردیم. بعضی دنبال مقصر می‌گردند، کی مقصر بوده؟ این اشتباه است، اینی که در یک حرکت نظامی، در یک عقب‌نشینی، دو نفر، سه نفر، پنج نفر را به عنوان مقصر پیدا کنند، بعد هم بروند مجازاتشان کنند، این یک کار شناخته شده‌ای است. این را همه جای دنیا می‌کنند، ما هم بلدیم این کار را بکنیم. این یک کار مشکلی نیست که خب بالاخره یک چند نفر را به عنوان مقصر بگویند آقا، این چند نفر مقصر بودند، یا این دستگاه، یا این سازمان، یا این جمع مقصر بودند، کار سختی نیست پیدا کردن مقصر، یا «تراشیدن مقصر»؛ اما روش اسلامی ما این نیست. من به شما عرض بکنم، بعضی از کمبودها و کوتاهی‌ها هست که کوتاهی است، اما مقصری ندارد. قصوری هست، اما هیچ‌کس در این قصور مقصر و گناهکار نیست. مجموعه‌ی یک عواملی است دست به دست هم می‌دهند، یک ضعفی را، یک فتوری را، یک قصوری را یک جا به وجود می‌آورند و یک چنین چیزی در ما هم وجود داشته و باید برطرف بشود، باید اصلاح کنیم، باید مشکلات را برطرف بکنیم.» [۱]
 

پی‌نوشت:

[1] . بیانات در خطبه‌های نمازجمعه تهران ۱۳۶۷/۴/۱۰