به یاد و در فراق رنجبر کرمانی

 وارد اتاقش که می شدی تمام قد می ایستاد و احترام می کرد، جایی رانشان می داد و تعارف برای نشستن. پس از احوالپرسی مختصر ، از اوضاع جامعه می پرسید،  خودش از دنبال کردن خبرها دیگر خسته شده بود. اوضاع اقتصادی مردم رنجش می داد. خود نیز رنجور از معاش. مستأجر بود و چند ماه قبل مجبور به تغییر مکان اقامت.
حساس و زود رنج بود. نقاد صریحی بود. همه را نقد می کرد ، حتی گذشته خود را.
در انقلاب پیشتاز بود و بیمناک آینده آن.
با وجود حجم سنگین کار ویراستاری، دقت را فدای سرعت نمی کرد.واژه ، واژه را وارسی می کرد. تسلط بر تاریخ معاصر و دو زبان انگلیسی و عربی و همچنین ادبیات فارسی، ویراستهٔ او را متفاوت ساخته بود. چه بسیار کتب و مقالاتی که در ویرایش او جان تازه ای می گرفتند و نویسندهٔ متن، وادار به تحسین او می شد. دقت کم نظیری داشت و متن را دلخواه خواندن می کرد و فهم خواننده را آسان.ویرایش لفظی و محتوایی را توأمان دنبال می کرد و بر فخر اثر می افزود. آثارش فاخر و آثار دیگران را با ویراستهٔ خود فاخر می ساخت.
پرسش هیچ پرسشگری را بی پاسخ نمی گذاشت و با دانش تاریخی و حافظه قوی خود، به مقتضای درک مخاطب،  پاسخی در خور می داد.
بعضا تا پاسی از شب در اتاقش بکار ادامه می داد و مداومت زیاد در نشستن تنش را دچار عوارض دیسک و آرتروز کرده بود.
با این حال روح لطیفی داشت. خسته که می شد در اتاق کارش، با قَلَمه کردن یک گُل ، گُل دیگری می کاشت و با وسواس، مراقب و نظاره گرش می شد و وقتی می خواست به گُل نشیند، تقدیم به دوست و همکارش  می کرد.
کرونا اما رنجش را دوچندان کرد. زیاد احتیاط می کرد، خیلی مراقب بود ، مرتب بر چهره ماسک داشت. در حیرتم با این همه مراقبت چگونه به آن مبتلا شد و امانش را برید.
قبل از محرم در گفتگویی از محرم و عاشورا می گفت. از فاصله آرمان حسینی با واقعیت عزاداری امروز و از ترویج خرافه ها بشدت آزرده خاطر بود و از ضرورت پالایش نهضت حسینی از تحریفات سخن می گفت.
بعضا از آرزوهایش می گفت.  از فردای کشور از فردای مردم.  در خوف و رجا بود. به آرزوهایش که فکر می کنم و به این هجرت زود هنگامش، این جمله امام علی(ع) را تداعی می کنم که فرمود:دنیا به هیچ یاری وفا نمی کند.
روحش شاد و رحمت الهی نصیبش که فقدانش قلبمان را جریحه دار و چشمانمان را اشکبار و دلمان را شکست. 
خدایا تو خود به بزرگیت دستگیرش باش.