بنی‌صدر از ظهور تا سقوط

انقلاب اسلامی ایران با تکیه بر ‌اندیشه‌ی ناب اسلامی و رهبری امام‌خمینی پس از سال‌ها مبارزه توانست طومار نظام ستمشاهی را برچیده و نظام جمهوری اسلامی را با هدف تحقق بخشیدن به آرمان‌های انقلاب، جایگزین آن نماید. طبیعتاً بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تمام گروه‌ها و افرادی که با رژیم گذشته مبارزه کرده‌بودند خود را شایسته‌ی رهبری و اداره‌ی امور جامعه می‌‌دانستند و ایجاد هرگونه محدودیتی از سوی نیروهای اصیل انقلاب، به انحصارطلبی و استبداد تعبیر می‌‌شد، بنابراین تعیین این صلاحیت برعهده‌ی مردم نهاده شد تا افراد شایسته را انتخاب نمایند. بدین‌منظور پس از برگزاری انتخابات مختلف، دور از انتظار نبود که تعدادی از گروه‌ها و افرادی که مورد استقبال مردم قرار نگرفتند در حاشیه مشغول توطئه شوند، اما کسانی‌که مورد اعتماد مردم واقع شده بودند، می‌‌بایست در راه تحقق اهداف انقلاب اسلامی تلاش کنند.

 

ابوالحسن بنی‌صدر از جمله افرادی بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی توانست به منصب ریاست جمهوری دست یابد. وی که نکات مبهمی به‌خصوص در روابطش با آمریکایی‌ها در کارنامه‌ی قبل از انقلابش وجود داشت، پس از رسیدن به ریاست‌جمهوری، با تغییر رفتار نسبت به نیروهای انقلابی، دوره‌ی بحرانی را در نخستین ماه‌های پس از پیروزی انقلاب به‌وجود آورد که سرانجام نتیجه‌ای جزء سقوط و فرار از کشور برایش به‌دنبال نداشت.
وی به دلیل حاکمیت روح قدرت‌طلبی و خودبرتربینی بر تمام وجودش، در تلاش بود کلیه‌ی نهادهای قانونی کشور را زیر نفوذ و تسلط خود درآورد. او پس از ناکامی در این راه به گروهک‌های ضدانقلاب پناه برد تا شاید از این طریق به اهدافش دست یابد، اما این راه نیز موجب فاصله‌ی بیشتر وی از جریان اصیل انقلاب شد. دوران ریاست‌جمهوری بنی‌صدر یکی از تجربه‌های مهم و آموزنده‌ی تاریخ انقلاب اسلامی ایران است که عملکرد دست‌پروردگان غرب و تلاش آنها برای انحراف انقلاب اسلامی را نشان می‌‌دهد.