انقراض قاجار

روز نهم آبان 1304 در جلسه فوق‌العاده مجلس شورای ملی با خلع احمدشاه، ماده واحده انقراض سلطنت قاجار با 80 رأی موافق در مقابل 5 رأی مخالف به تصویب رسید و حکومت موقت به سردار سپه واگذار شد.

  کودتایی که با پشتیبانی بلاتردید انگلسیان در سوم اسفند 1299 در ایران به وقوع پیوست،  در روندی تدریجی، ولی مداوم موجبات و مقدمات پایان کار قاجارها را فراهم آورد. با قدرت یابی و صعود رضاخان سردارسپه و عامل نظامی کودتا بر پست نخست وزیری که با ایجاد رعب و خفقان مضاعفی نیز توأم بود، آگاهان به امور در همان زمان حیات سیاسی قاجارها را پایان یافته تلقی کردند. مجلس پنجم شورای ملی نیز به رغم حضور اقلیتی مستقل تحت کنترل رضاخان قرار گرفت و به ویژه شهربانی مخوف او اکثریت نمایندگان مجلس را به حمایت از رضاخان وادار ساخت و بدین ترتیب نمایندگان راه یافته به مجلس عمدتا بر اثر تهدید و تطمیع آماده شدند تا با تصویب قانونی انقراض سلسله قاجاریه، صعود رضاخان به سلطنت را اعلام کنند. این فرصت بدفرجام در روز 9 آبان 1304 روی داد و ماده واحده ای با رأی موافق 80 نماینده (از 85 نماینده حاضر در جلسه) و با کارگردانی افرادی چون سیدمحمد تدین نایب رئیس موقت مجلس تصویب شد: «ماده واحده - مجلس شورای ملی. به نام سعادت ملت انقراض سلطنت قاجاریه را اعلام نموده و حکومت موقتی را در حدود قانون اساسی و قوانین موضوعه مملکتی به شخص آقا رضاخان پهلوی واگذار می نماید. تعیین تکلیف حکومت قطعی موکول به نظر مجلس مؤسسان است که برای تغییر مواد 36-37-38-40 متمم قانون اساسی تشکیل می شود.»

 پس از تصویب ماده واحده سید محمد تدین با گروهی دیگر از نمایندگان چاپلوسانه به حضور رضاخان رسیدند و به او تبریک گفتند و رضاشاه نیز ضمن ابراز امتنان و خوشوقتی طی بخشنامه ای موضوع انقراض قاجاریه و صعودش به ریاست حکومت را که مقدمه سلطنتش بود، به اطلاع عموم مردم رسانیده، به دستور او محمدحسن میرزا ولیعهد بلافاصله از کشور اخراج گردید.