غائله کردستان

 

حزب دمکرات کردستان که در سال 1323 در زمان اشغال ایران توسط متفقین و با پشتیبانی شوروی اعلام موجودیت کرده بود ، پس از خروج اشغالگران از هم پاشید . این حزب پس از سه دهه سکوت در فردای پیروزی انقلاب اسلامی با شعار خودمختاری ولی به واقع برای جدایی کردستان از ایران آن هم با حمایت بیگانگان به خصوص آمریکا فعالیت خود را آغاز کرد .

داریوش فروهر (وزیر کار و امور اجتماعی ) و فرستاده دولت به منطقه بود . عبدالرحمن قاسملو و غنی بلوریان (از رهبران حزب دمکرات کردستان ) در گفتگو با وی خواسته های خلق کرد را در قالب قطعنامه هشت ماده ای اعلام کردند .
حمله به پادگان نظامی ، کمین و کاشت مین در سر راه نیروهای نظامی ، ترور و ارعاب افراد بومی و غیر بومی ، مصادره و به آتش کشیدن امکانات دولتی و گرفتن مالیات از مردم و ... از جمله اقدامات تخریبی حزب دمکرات بود .
هیئت اعزامی از تهران مرکب از آقایان طالقانی ، بهشتی ، صدر حاج سید جوادی ، بنی صدر و هاشمی رفسنجانی در ساعت 8 شب به سنندج وارد شد . در همین گیرودار گروهی به نام « سرمچاران (فداییان) خلق بلوچ » در مورد حوادث سنندج و خواستهای آن اعلام مواضع کردند : « ریختن خون برادران کرد را بشدت محکوم می کنیم . خودمختاری را حق مسلم تمامی خلقهای تحت ستم از جمله خلق بلوچ می دانیم و . . . »
جنایات حزب دمکرات و اشرار در کردستان به حدی وحشتناک و غم انگیز بود که قلب امام را به درد آورد ، به گونه ای که آن حضرت از تاریخ 27/5/58
لغایت 16/6/58 یعنی طی 20 روز 24 حکم ، پیام و سخنرانی در رابطه با کردستان داشتند . سپس از آنها به عنوان اشرار ، خرابکار ، مفسد و خیانتکار نام برده و در پیام های مختلف از قوای انتظامی می خواهند که هرچه سریع تر به این غائله پایان دهند و آنها را قلع و قمع نمایند . چنین اتفاقی حتی در طول جنگ نیز تکرار نمی شود .
ضرت امام در این پیام ها حتی وارد جزئیات هم می شوند : « اینها سر پاسدارها را بریدند ، زن های مردم را به گروگان بردند ، دسترنج مردم را به آتش کشیدند . به قوای انتظامیه و سپاه پاسداران دستور اکید داده ام که غائله کردستان را ختم نموده و مردم شریف آن منطقه را از دست ضد انقلابیون نجات دهند ، پاسداران انقلاب در هر محلی هستند به مقدار کافی به طرف سنندج و کردستان با پل هوایی بسیج شوند و با شدت تمام اشرار را سرکوب نمایند .»

کتاب غائله چهاردهم اسفند