نمایش زننده اعمال جنسی در جشن هنر شیراز

تاریخ سند: ۱۷ اسفند ۱۳۵۶

خیلی محرمانه

از: اداره دوم اطلاعات و ضد اطلاعات

به: تیمسار ریاست سازمان اطلاعات و امنیت کشور

برابر خبر واصله: نوارى از نمایش خوک و بچه که هفتم ماه مبارک رمضان در خیابان فردوسى شیراز به نمایش گذارده شده و از طریق تلویزیون مدار بسته نیز پخش گردیده است، در این نمایش عملیات جنسى زن و مرد به طور زننده‌اى در معرض دید همگان گذاشته شده است. در این نوار واعظى «مشخصات نامعلوم» با شرحى کامل نمایش مزبور را محکوم نموده و مردم نیز ضمن تأیید اظهارات وى دولت را نیز محکوم کرده‌اند.*

------------------------------------------------------------------------

* اگر چه برنامه‌های اجرا شده در جشن هنر شیراز از ابتدا مستهجن و خلاف اخلاق عمومی بود، اما اوج ابتذال در سال ۱۳۵۶ و در ماه مبارک رمضان صورت گرفت. در جشن هنر این سال رژیم پهلوی ماهیت ضددینی خود را به عینه آشکار ساخت و اجازه اجرای نمایشی را داد که سفیر وقت انگلیس در خاطراتش در کتاب غرور و سقوط، آن را به عنوان یکی از نخستین جرقه‌های انقلاب ایران توصیف کرد. این نمایش که توسط یک گروه مجارستانی اجرا شد «خوک، بچه، آتش» نام داشت. آنتونی پارسونز (سفیر انگلیس) شرح ماجرای نمایش فوق را این‌گونه بیان می‌دارد:«جشن هنر سال ۱۳۵۶ شیراز، از نظر کثرت صحنه‌های اهانت‌آمیز به ارزش‌های اخلاقی ایرانیان از جشن هنر پیشین فراتر رفته بود. به عنوان مثال یک باب مغازه را در یکی از خیابان‌های پر رفت و آمد شیراز اجاره کرده و ظاهراً می‌خواستند برنامه خود را کاملاً طبیعی در کنار خیابان اجرا کنند، صحنه نمایش نیمی از داخل مغازه و نیمی در پیاده‌رو مقابل آن بود. یکی از صحنه‌هایی که در پیاده‌رو اجرا می‌شد، تجاوز به عنف بود که به طور کامل (نه به طور نمایشی و وانمودسازی) به وسیله یک مرد (کاملاً عریان یا بدون شلوار درست به خاطر ندارم) با یک زن که پیراهنش به وسیله مرد متجاوز چاک داده می‌شود در مقابل چشم همه صورت گرفت. ولی موضوع به شیراز محدود نشد و توفان اعتراض که علیه این نمایش برخاست، به مطبوعات و تلویزیون هم رسید. من به این خاطر موضوع را با شاه در میان گذاشته و به او گفتم اگر چنین نمایشی به طور مثال در شهر منچستر انگلیس اجرا می‌شد، کارگردان و هنرپیشگان آن جان سالم به در نمی‌بردند. شاه مدتی خندید و چیزی نگفت.» گزارشگر کیهان با چاپ یک عکس خنثی از یکی از صحنه‌های نمایش می‌نویسد:«اگر شرم اجازه می‌داد، یکی از عکس‌های آنچنانی این نمایش مهوّع را چاپ می‌کردیم، نه عکس بالا را».

اسناد بیشتر را در اینجا بخوانید