وهن فرهنگ و هنر ایران توسط فرح پهلوی

یکی از جشن هایی که در عصر پهلوی دوم در شیراز برگزار شد و به منزله توهین به فرهنگ و اعتقادات جامعه ایران بود، «جشن هنر شیراز» نام داشت. فرح پهلوی درباره این که فکر برپایی جشن هنر شیراز از کجا آمده است، می گوید: «حقیقت این است که جرقه برگزاری این جشن ها اول در مغز مادرم زده شده بود. مادرم یک روز به اتفاق خاله باجی و عده ای از دوستانش به سفر شیراز می رود و در ضمن مسافرت یک شب به رستورانی در مقابل فرودگاه شیراز رفته و آنجا هنرنمایی یک گروه دوره گرد موسیقی را می بیند که آهنگ های محلی شیرازی را نواخته و آوازهای قشقایی می خوانده اند. مادرم از ساز و نوای این گروه خوشش آمد و در تهران مطلب را به عنوان خاطره ای برایم تعریف کرد و گفت خوب است یک فستیوال هنری مخصوص ساز و آوازهای بومی ایران همه ساله برگزار شود. من این فکر را پسندیدم و وقتی در شیراز بودم با دوستانم صحبت کردیم و قرار شد این کار را سازماندهی کنیم. در ضمن صحبت ها، هر یک از دوستان چیزی به آن افزود و نتیجه آن شد که آقای «فرخ غفاری» گفت به آن تئاتر هم اضافه کنیم و بعضی های دیگر هم هر یک پیشنهادهایی به آن افزودند و در نهایت من گفتم حالا که چنین است بهتر آن که به آن ابعاد بین المللی بدهیم و هنرمندان را از سراسر دنیا دعوت کنیم.»
او پیرامون هدف از برگزاری جشن هنر شیراز توضیحاتی می دهد که تا حدی اهداف پس پرده را آشکار می کند: «ما جشن هنر را برگزار کردیم و در برگزاری آن به کارهای جسورانه پرداختیم و حتی نمایش هایی را روی صحنه آوردیم که در اروپا و آمریکا نمایش آنها مقدور نبود! حالا چرا مقدور نبود برای آن که در اروپا و آمریکای آن زمان هیچ هنرپیشه ای نمی توانست در حضور تماشاگران لخت و برهنه بدون هیچ پوششی به ایفای نقش بپردازد! خوشبختانه در این زمان امنیت حاکم بر کشور طوری مستحکم بود که بنیادگرایان و فناتیک ها نمی توانستند در برابر اقدامات مترقیانه(!) ما عرض اندام کنند. ما در صدد بودیم آزادی های فردی و اجتماعی را در ایران به حداکثر و در سطحی حتی بالاتر از اروپا و آمریکا برسانیم!»
فرح پهلوی همچنین درباره بازتاب جشن هنر شیراز در ایران و جهان غرب می گوید: «ما در جشن هنر به گروه های تئاتری غربی اجازه دادیم در ضمن نمایش هایی که روی صحنه می آورند خصوصی ترین اعمال جنسی را هم نمایش بدهند. اگر چه این کار در داخل ایران با مخالفت هایی روبه رو شد، اما در غرب مورد توجه قرار گرفت و بسیاری از منتقدان، ما را به خاطر شکستن حریم های متعصبانه و کور ستودند! من که از برگزاری جشن های مختلف و باشکوه همیشه لذت می بردم، غرق شعف و شادی می شدم»