محمدی: رهبری با تندروی‌های خلخالی مخالف بودند

محمدی در گفت‌وگویی با هفته‌نامه «پنجره»، تاثیر رهبر معظم انقلاب در دوران نهضت و ابتدای انقلاب و همچنین ایام ریاست جمهوری ایشان را بررسی کرده و گفته است: «ایشان با هوش و ذکاوتی که داشت، خطوط انحرافی را خوب می‎شناخت و مقابله می‎کرد. مخصوصا در خطبه‎‎های نماز جمعه و سخنرانی‎‎هایی که داشتند، به راحتی راجع به خطوط انحرافی صحبت می‎کردند. در عین ‎حال جلوتر از امام هم حرکت نمی‎کردند. در آن دوره گاهی آقای هاشمی در برخوردهایش، تندتر از امام می‎رفت ولی ایشان نه. ایشان سعی می‎کرد چنانچه امام موضعی می‎گرفتند با آن حدود حرکت کند. مسئله دیگری که برای آقا مطرح بود در آن دوره، رعایت موازین اسلامی و شرعی بود؛ یعنی ایشان به تمام معنا معتقد بود که هدف وسیله را توجیه نمی‎کند. می‎دانید که خیلی‎‎ها به این اعتقاد داشتند که هدف می‎تواند وسیله را توجیه کند؛ به این معنا که چون هدفمان مقدس است، از هر راهی می‎توانیم برویم ولی حضرت آقا معتقد بود باید با رعایت کلیه موازین شرعی پیش برویم. به همین علت با بعضی از تصمیمات اولیه شورای انقلاب و برخی انقلابیون موافق نبود. با تندروی‎‎هایی که دادگا‎ه‎‎های انقلاب می‎کردند موافق نبود و معتقد بود که رعایت بکنید. مثلا از کسانی که بیش از همه با برخی کار‎های آقای خلخالی و نسبت به این تندروی‎‎هایی که می‎شد مخالفت داشت، حضرت آقا بود.»

وی افزود: «من در جلساتی بودم که ایشان شدیدا موضع می‎گرفت که این چه‎کاری است؟ یادم هست در جلسه‎ای بحث شد، چون آقای خلخالی برای برخی اعدام‎ها در ملاء عام روش خاصی داشت. آقا فرمودند که این چه ‎کاری است؟! در همان موقع موضع می‎گرفت. منتها موضع ایشان این‎طور نبود که در مقابل حضرت امام باشد ولی در جلسات خصوصی با این تندروی‎ها برخورد می‎کرد. به همین علت هم خیلی‎‎ها تصور می‎کردند که ایشان راست‎گراست. چون چپی‎‎ها خیلی تند بودند و افراطی حرکت می‎کردند و ایشان این اعتقاد را نداشت. از طرفی از قبول هیچ مسئولیتی هر چند سخت ابا نداشتند. ایشان صرف‌نظر از اینکه عضو شورای انقلاب اسلامی بود، اولین‎ بار که بین دولت موقت و شورای انقلاب اختلاف افتاد و قرار شد نوعی ادغام انجام شود، سخت‎ترین مسئولیت را در وزارت دفاع قبول کردند و متواضعانه‎ هم پذیرفت که معاون وزیر دفاع باشد. مدتی شهید چمران بودند،‎ بعد از شهید چمران، شهید نامجو و شهید فکوری. ایشان به ‎عنوان وزیر دفاع، بخش نظامی را تحت کنترل داشتند. یا حتی مثلا امام جمعه تهران بودند، امام جماعتی تهران کار خیلی سختی بود. اولین امام جمعه تهران مرحوم آیت‎الله طالقانی بود و سپس آقای منتظری که هر دو از نظر سنی و سطح بالای معلومات و سواد، شناخته‌شده بودند. اما ایشان یک مجتهد بود. انصافا هم تا زمانی که بودند می‎توانستند نماز‎های جمعه را به بهترین شکل برگزار کنند. فوق‎العاده از پس این کار برآمدند؛ خصوصا ماجرای انفجار در نماز جمعه و شجاعت ایشان که همچنان خطبه‎‎های نماز را ادامه دادند در حالی ‎که عده‎ای پودر شده بودند. ایشان خیلی بی‎اعتنا به این مسئله بودند و ذره‎ای بر ایشان تاثیر نگذاشت و نماز را ادامه دادند. این مسئله در آن سن جوانی خیلی مهم بود. البته دنبال پست و مقام هم نبودند. ایشان برایشان حکم صادر می‎شد که این کار را بپذیرید و ایشان ابایی هم نداشتند. در آن زمان به ‎عنوان یک فرد صادق و با تقوا که مبانی شریعت را رعایت می‎کند، فرد متشرعی هست و در عین حال سیاستمدار برجسته‎ای هم هست که سرد و گرم روزگار را چشیده است، زندان و تبعید را هم پشت سر گذاشته و بیرون آمده، مورد احترام فوق‎العاده همه بودند. علی‎رغم این درگیری‎های سیاسی، ایشان مورد احترام بودند.»