13 بهمن 1398
به شهادت رساندن 43 پاسدار در کامیاران
ایجاد درگیری در کامیاران که در آنجا نیز به بهانه خلع‌سلاح سپاه رزگاری توسط کومله آغاز شد در امتداد و تکمیل طرح کومله صورت گرفت. بنا به اعتراف چریک‌های فدایی، سپاه رزگاری آلت دست کومله بود. بنابراین ایجاد درگیری ساختگی در کامیاران بین کومله و رزگاری برای کشیدن پای پاسداران به جنگ دشوار نبود. «درگیری خونین کامیاران به دنبال اجرای طرح ضربتی حزب کومله در استان کردستان صورت گرفت و در کامیاران منجر به زدوخورد گردید. حزب کومله که از مدت‌ها قبل با نفوذ در حزب رزگاری آماده خلع‌سلاح این حزب بود به دنبال خروج سپاه پاسداران از سنندج طرح خود را از نیمه‌شب سه‌شنبه نهم بهمن 1358 آغاز کرد. این طرح در یک زمان در سنندج، مریوان و بخش‌های تابعه و کامیاران آغاز شد و در سنندج و مریوان افراد حزب رزگاری بدون هیچ‌گونه مقاومتی تسلیم شدند. در کامیاران در ساعت 3 بامداد دیروز افراد حزب رزگاری در مقابل افراد حزب کومله مقاومت کردند و بین آنها درگیری به وجود آمد.» جنگ بین کومله و رزگاری به خارج شهر و به مناطقی که پاسداران اسکان داشتند کشیده شد. کومله و رزگاری اینک متحداً به پاسداران یورش بردند. همه شواهد از ساختگی بودن نزاع و ساخت‌وپاخت کومله و رزگاری حکایت داشت. جنگ بین کومله و رزگاری چنان ساختگی بود که حتی حزب دمکرات هم اعتقاد داشت این درگیری ظاهری «یک نوع سازش است و می‌خواهند با هم یکی شوند.»
از نظر حزب دمکرات و سازمان چریک‌های فدایی خلق، اینکه عزالدین حسینی و شیخ‌جلال حسینی و کومله از رژیم بعثی عراق پول و اسلحه می‌گرفتند و به دنبال جنگ و درگیری و بر هم زدن آرامش و آتش‌بس بودند نفرت‌انگیز و نادرست نبود تا آنان را به عدم همراهی کومله در جنگ کامیاران متقاعد کند. انتقاد چریک‌های فدایی به کومله این بود که می‌گفتند این خلع‌سلاح نابهنگام بهانه به دست جنگ‌طلبان می‌دهد. حزب دمکرات رفتار و مواضع متناقضی از خود نشان می‌داد. در حالی که حزب به خوبی می‌دانست جنگ در کامیاران توسط کومله آغاز شد، قاسملو در تلگرامی به امام خمینی شروع جنگ را به پاسداران منتسب ساخت. وی از «حضور حضرت امام» خواهش کرد تا دستور دهند پاسداران به محل‌های سابق خود مراجعت نمایند تا درگیری‌ها خاتمه پیدا کند. اما حزب به همراه کومله وارد جنگ شد. تشکیلات سنندج این حزب در اطلاعیه‌ای اعلام کرد «پیشمرگانش» در ساعت سه بامداد روز سیزدهم وارد کامیاران شده و صدمات زیادی به جاش‌‌ها و پاسداران وارد کردند. و مقر حزب دمکرات و کومله نیز مجدداً در اختیار «پیشمرگان» قرار گرفت.
بالاخره پس از چند روز درگیری از روز چهاردهم بهمن اوضاع در کامیاران رو به آرامی رفت. مسئول روابط عمومی ستاد سپاه پاسداران غرب کشور اظهار داشت که کامیاران کماکان در اختیار پیشمرگان کرد مسلمان است و قوای ارتش و سپاه پاسداران بر اوضاع این منطقه نظارت دارند. وی افزود تا ظهر امروز جمعاً 21 پاسدار در کامیاران و پاوه شهید شده‌اند. وی همچنین اعلام کرد مقر کومله و حزب دمکرات در کامیاران در اختیار این گروه‌ها نیست.
به نقل از کتاب حزب دموکرات نوشته محمود نادری انتشارات موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی صفحه 356 و 357
از نظر حزب دمکرات و سازمان چریک‌های فدایی خلق، اینکه عزالدین حسینی و شیخ‌جلال حسینی و کومله از رژیم بعثی عراق پول و اسلحه می‌گرفتند و به دنبال جنگ و درگیری و بر هم زدن آرامش و آتش‌بس بودند نفرت‌انگیز و نادرست نبود تا آنان را به عدم همراهی کومله در جنگ کامیاران متقاعد کند. انتقاد چریک‌های فدایی به کومله این بود که می‌گفتند این خلع‌سلاح نابهنگام بهانه به دست جنگ‌طلبان می‌دهد. حزب دمکرات رفتار و مواضع متناقضی از خود نشان می‌داد. در حالی که حزب به خوبی می‌دانست جنگ در کامیاران توسط کومله آغاز شد، قاسملو در تلگرامی به امام خمینی شروع جنگ را به پاسداران منتسب ساخت. وی از «حضور حضرت امام» خواهش کرد تا دستور دهند پاسداران به محل‌های سابق خود مراجعت نمایند تا درگیری‌ها خاتمه پیدا کند. اما حزب به همراه کومله وارد جنگ شد. تشکیلات سنندج این حزب در اطلاعیه‌ای اعلام کرد «پیشمرگانش» در ساعت سه بامداد روز سیزدهم وارد کامیاران شده و صدمات زیادی به جاش‌‌ها و پاسداران وارد کردند. و مقر حزب دمکرات و کومله نیز مجدداً در اختیار «پیشمرگان» قرار گرفت.
بالاخره پس از چند روز درگیری از روز چهاردهم بهمن اوضاع در کامیاران رو به آرامی رفت. مسئول روابط عمومی ستاد سپاه پاسداران غرب کشور اظهار داشت که کامیاران کماکان در اختیار پیشمرگان کرد مسلمان است و قوای ارتش و سپاه پاسداران بر اوضاع این منطقه نظارت دارند. وی افزود تا ظهر امروز جمعاً 21 پاسدار در کامیاران و پاوه شهید شده‌اند. وی همچنین اعلام کرد مقر کومله و حزب دمکرات در کامیاران در اختیار این گروه‌ها نیست.
به نقل از کتاب حزب دموکرات نوشته محمود نادری انتشارات موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی صفحه 356 و 357